กลางวันก็หิวแล้ว กวะแคล้วจะกินไร
อาหารมิอย่างใจ มะระขมก็ตรมหมอง
คิดย้อนฤดีก่อน คณะจรและจับจอง
ตอนเรียนวิชาตรอง วิ(วิ)ทยาก็เนิ่นนาน
เพื่อนรักสมัครจิต นฤมิตเจรียงขาน
เลิกเสร็จเจริญมาน ระระรื่นแวะกินกัน
จึงสั่งสุกรใหญ่ วจะไปสิหมูหัน
เร่งหยิบสราญพลัน กิริยามิเนิ่นช้า
ลืมเก็บสมัครมั่น ฤดินั้นก็เลือนสา-
มัคคีมิมองหน้า ก็กะเพลินจะจ้วงกิน
ใครช้านะก็อด วจะลดสมานสิ้น
เรียงร้อยประดอยลิ้น และก็เร่งมิเกรงใจ
คิดเพลินเผอิญแท้ สิริแน่ตระการไกล
ร้านข้าวก็เก็บไป จิตเศร้ามโนตรม
สิริวตี
กวะ (กะ-วะ)= ราวกับ, กะว่า
เจรียง= ร้องเพลง
สมาน =เชื่อม
ปล. วางผิดกระทู้ อ่ะค่ะ อาจารย์.... อินทรวิเชียร ตอบเรื่องสามัคคี วตีตอบกระทู้นี้เลยนะคะ แหะๆ
