เมื่อวิกาลคล้อยเคลื่อนเลื่อนมาแล้ว
รวิแกล้วโชติชัดก็กลับหาย
สายลมพลิ้วพารักมาทักทาย
และกลับกลายก่อเศร้าเหงาระทม

ยะเยือกซ่านเย็นจับกับดวงจิต
ที่เคยชิดชิดอยู่เป็นคู่สม
สลัดร้อนสลัดหนาวร้าวอารมณ์
เหลือระงมเพลงเก่าเหงาวิกาล

สิริวตี

ถึงดาวเดือนเคลื่อนคล้อยหรือลอยคว้าง
วงเวียนวางวนไปในสงสาร
แต่ความรักยังลึกซึ้งหนึ่งดวงมาน
แม้วันวารวิปโยคกลืนโศกตรม

สิริวตี