โทรศัพท์...รับสายใจหายวาบ
ทั้งซึ้งซาบหวั่นไหวให้ปั่นป่วน
เสียงผู้บ่าวกล่าวขานหวานนุ่มนวล
ชื่นเชิญชวนสนทนาประสากลอน

ลมพัดไหวใกล้เย็นตะเว็นต่ำ
ฟ้ามัวฉ่ำมวลเมฆโยกเยกว่อน
เขาวางสายคล้ายใจไหวรินรอน
มิอยากจร จบสายที่ทายทัก

ยังดีใจไม่หายคลายตื่นเต้น
หลีกหลบเร้นหลายปีที่รู้จัก
สาวสวนหรือมีค่าน่าอายนัก
โถ..เราศักดิ์ต่ำแท้แค่"ดอกดิน"

มิได้เป็นเช่น"ดอกแก้ว"ที่แพรวเพริศ
เรามันเกิดกลางลานคู่ฐานถิ่น
ไร้กระถางวางรองต้องมลทิน
ต่างหยามหมิ่นดูแคลนใช่แบรนด์เนม


ละอองดิน


 

กลิ่นดอกแก้วหอมหวลรัญจวนจิต
สร้างนิมิตคนใกล้เพียงในฝัน
ยังตราตรูมิรู้เลือนเพื่อนชีวัน
ดุจมิ่งขวัญเคียงเหงาที่เจ้าเป็น

น้องขอมอบแก้วใส ณ ใจพี่
เขียนกวีมอบสุขดับทุกข์เข็ญ
อยากจะทำหัวใจให้ฉ่ำเย็น
ไร้ลำเค็ญขุ่นข้องวันหมองมัว

สิริวตี
 

ดอกราตรีมีกลิ่นเย้าจินต์นัก
จึงสำลักหนักอกระทดบ่อย
ดอกทิวามีไหมทำใจลอย
เผื่อจะพลอยเฝ้าดมห่มฤดี

สิริวตี
 

อย่าหยอกเย้ายั่วยวนกวนหัวจิต
ทิวาชิดโปรดอยู่ใกล้อย่าหน่ายหนี
เคล้าเคียงใจในอารมณ์ห่มราตรี
ชื่นพจีดุจพรก่อนนิทรา

โอ้พี่เอ๋ยเชยสวาทมิคลาดแคล้ว
เปรียบเป็นแก้วกลางใจหมายรักษา
สงบใดมิเท่าเจ้าชลนา
กล่อมอุราทั้งหลับตื่นระรื่นทรวง

เสียงพี่คือลมพัดเรื่อยโชยเฉื่อยใกล้
ประโลมไล้เลาะเล่นรู้เป็นห่วง
น้ำคำเพราะเสนาะใสกว่าใครปวง
เริ่มลึกล่วงเสน่หาทุกคราคืน

จะเก็บห้วงทรงจำที่ฉ่ำหวาน
เก็บทุกวารเราไว้โดยไม่ฝืน
จะเก็บค่าควรคงตรงยั่งยืน
มิเป็นอื่นแน่แล้วพ่อแก้วใจ

สิริวตี

...เฮ้อ...ชักจะเขียนเองเลี่ยนเอง...มันเริ่มจะยั้งมือมิได้แล้วนะคร้าาาา....อย่าอาเจียนเสียก่อน