รื่นระรวยอวยกลิ่นประทินโศก
ดังมีโรคคิดถึงคำนึงหวัง
รักมิอาจอยู่ใกล้ใจแทบพัง
รอคอยยังทุกราตรีพี่ไม่มอง

จึงร่ำโศกสลดเพื่อปลดปล่อย
น้ำน้อยน้อยหลั่งรดหยดใจผอง
แสนกล้ำกลืนสะอื้นไห้ในครรลอง
รักจับจองแค่ลมห่มฤดี

มอบเพียงแค่เวลาแวะมาเย้า
อย่าสร้างเศร้าในจิตคิดสุขศรี
ห่างหายนานเนิ่นไกลในราตรี
หรือว่าหนีกันแล้วพ่อแก้วตา

สิริวตี

ทิชากรร่อนลงอยู่ตรงไหน
หรือแวะจรกรงใดใจสุงสิง
มิเห็นแม้ปีกปกอกเคยอิง
หรือว่าทิ้งกันแล้วพ่อแก้วตา

ช่วงวสันต์นั้นร้าวหนาวอกลึก
ในทรวงสึกโศกเศร้าเพราะเหงากว่า
เสียงระบำสายฝนหล่นลงมา
ชลนาอาบแก้มมาเเต้มเติม

สิริวตี

น้องเหงาลึกทั้งห้วงพาโหยไห้
พี่อยู่ไหนไกลกันเกิดกำสรวล
อันประทินกลิ่นใดไม่เย้ายวน
เท่ากลิ่นครวญก่อนสนิทในนิทรา

ทั้งดอกโศกดอกแก้วแผ่วดอกรัก
พิกุลภักดิ์เรื่อยรสถึงพจน์หน้า
แสนยินดียิ่งนักรักชลนา
สุดอุตส่าห์ซื่อตรงดำรงดี

ขอจดจำคำหวานผ่านอักษร
เป็นบทกลอนอ่อนไหวมอบให้พี่
ฝากน้องนางงามซึ้งหนึ่งวตี
จงรักมีทุกวันมิผันแปร

สิริวตี

ทั้งกลิ่นปีบกลิ่นพิกุลยังกรุ่นนัก
ยิ่งกลิ่นรักกลิ่นนี้ที่มอบให้
กลิ่นหอมหวนยวนเย้ามิเท่าใด
หอมหทัยชื่นจิตนิจนิรันดร์

มิมีเลยคืนไหนใจพี่เปลี่ยน
เฝ้าแวะเวียนแต่น้องปองใฝ่ฝัน
ขอมอบคำส่งถ้อยร้อยรำพัน
ประดับวันประดับคืนเพื่อรื่นรมย์

แสนศรัทธาในพี่ที่ร่วมสร้าง
แสนกระจ่างภายในไม่ขื่นขม
กลิ่นดอกโศกโรคเศร้าเหงาระงม
แพรวพร่างพรมกลิ่นคิดถึงหนึ่งนี้เอย

สิริวตี