หวังสักคราพาจิตดังคิดฝัน
สองเรานั้นกอดตระกรองมิหมองหมาง
จะปัดยุงมิให้ระคายระคาง
อยู่ใกล้ใกล้ไม่ห่างแล้วสานทรวง

งานหนักเหนื่อยเมื่อยล้ามาพักผ่อน
เพลินอ่านกลอนขอพี่ที่น้องห่วง
ทุกค่ำคืนหายไกลจะไปทวง
อย่าให้น้ำตาร่วงนะคนดี

สิริวตี

กาลเวลานำพามาเพื่อพบ
และมอบจบมอบจากพลัดพรากให้
ทุกย่างก้าวชีวิตมีจิตใจ
กับหทัยบางคนที่ตนรัก

มิกล้าเอ่ยคำหวานเพราะหวานน้อย
มิกล้าบอกว่าคอยเพราะกลัวหัก
มิกล้าก้าวเข้าไปเกินใกล้นัก
มิกล้าทักกล้ายั่วกลัวรำคาญ

ฝากถ้อยคำของน้องตรงห้องนี้
โปรดปรานีอ่านด้วยช่วยสงสาร
ฝากข้อความป่าวร้องไปคล้องมาน
เผื่อนึกถึงวันวานวันแรกเจอ

สิริวตี
 

จันทน์กะพ้อโฉมฉินประทิ่นกลิ่น
สวยสุดจินตนาจะหาได้
ลมเบาเบาหอบกลิ่นหอมล่องลอยไกล
ใจหลงใหลเจ้าแล้วนะแก้วตา

ได้แต่พ้อได้แต่รออยู่ตรงนี้
รอทั้งที่ไม่มีหวังเสน่หา
รอทั้งรู้เขาไม่หวนคืนกลับมา
หยาดน้ำตาร่วงหล่นท้นทรวงใน

จะให้ทำอย่างไรตัดใจได้
อีกนานไหมหทัยหายหวั่นไหว
จันทน์กะพ้อช่างไม่ตอบว่ากระไร
พลิ้วปลิวใบไล้ระบายท้องนภา

กอบดอกพ้อสูดกลิ่นตรูอุรา
ปล่อยช้าช้าหลุดหล่นด้วยใจล้า
คิดถึงเขาเฝ้าย้ำติดตรึงตรา
เมื่อไหร่หนาลืมเลือนร้าวสุดหนาวใจ

คงเลิกรอแล้วเปลี่ยนมาเข้าใจ
ความเป็นไปทุกอย่างตามจริงหนอ
รักสิ้นแล้วมีรอยร้าวก็จงพอ
อย่ามัวต่อคิดติดให้เหมือนเดิม