ฟ้าสกาวพร่างดาวอยู่ตรงนี้
ใจของพี่จรแล้วอยู่ที่ไหน
อยู่ตรงโน้นอยู่ตรงนั้นหรืออย่างไร
จะขาดใจสุดคิดถึงแสนร้าวรอน

เคยสลักรักใคร่ติดตรึงจิต
ด้วยชีวิตมิเคยคิดจะไถ่ถอน
แต่ทุกอย่างผันผ่านไปเป็นตะกอน
ไม่อาจย้อนวันเวลาให้กลับคืน

ลมโชยกรูพรูเอื่อยลูบไล้ผิว
ใบไม้ปลิวไหวสั่นคล้ายสะอื้น
เจ็บอย่างไรก็ต้องทนหยัดยืน
ลุกขึ้นฟื้นเข้มแข็งด้วยตัวเรา

หิ่งห้อยน้อยพริบพร้อยบินสราญ
จำตำนานความรักตระหนักเศร้า
เคยมีคู่อยู่เคียงเป็นดั่งเงา
วันนี้เขาอยู่ไหน.....ไม่หวนคืน

ขออภัยห่างกายและหายหน้า
ขออภัยที่ว่ามิได้ฝัน
เพราะงานหนักนักหนาเหนื่อยล้าพลัน
พอหมดวันนั้นจะแทบจะหมดลม

ยังคิดถึงเรือนเหย้าเข้ามาหา
ด้วยเพราะบางวาจาพาขื่นขม
เขาร่ายคำร่ำไห้ระบายระทม
หัวใจอาจระบมเพราะห่างเกิน

ฝากคำถ้อยน้อยหนึ่ง ณ ตรงนี้
ฝากความสุขที่มีไม่ห่างเหิน
ถึงรอยทางนี้ห่างใช่หมางเมิน
ยังตามเดินตามดูตามรู้ใจ

สิริวตี