( สำนวนคุณขาวมณี )

จะกล่าวถึงเมืองสวรรค์ชั้นที่หนึ่ง
ต่ำกว่าดาวดึงส์อสงไขย
นามว่าจาตุมาศิวาลัย
จะกล่าวไปให้เห็นชัดเจนพลัน...

มีจอมเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ทิศ
เทวสถิตสุขสมภิรมย์สรรค์
เหล่าปวงเทพอัปสราวิลาวรรณ
กุมภกัณฑ์ยักษานาคาลัย....

ณ สถานที่นี้มีอัปสร
องค์เอวงอนงามวิจิตรพิศมัย
นามมณีเนตรธิดางามล้ำนัยน์
เจริญวัยพระชันษาสิบห้าปี...

เจ้าน้องนุชยิ่งเลิศงามเฉิดฉาย
เนตรประกายวับแววดั่งแก้วสี
สมญานามเนตรแดงดั่งแสงสุรีย์
นามมณีเนตรนี้เฉพาะนาง...

เพราะชอบซนวนไปให้ทุกที่
เจ้ามณีหนีไปตอนรุ่งสาง
เธอเพลิดเพลินท่องเที่ยวมิเว้นวาง
จนลงกลางทางกระแสแม่คงคา...

จะดิ่งลงก็สุดสู้มิรู้ได้
กลัวอันใต้ธารีที่นี่หนา
อาจจะมีปีศาจประหลาดตา
หรือจะเป็นอสุราค่อยว่าที...

ว่าแล้วองค์ธิดาพนมหัตถ์
นึกประหวัดมนตราศักดิ์สิทธิ์นี่
เป่าคาถาแยกธาราและวารี
ขอข้านี้ลงไปใต้บาดาล...
 
*ทันใดนั้นสมุทราผ่าแยกออก
ธารกระฉอกเปิดกว้างเป็นสองฝั่ง
พสุธาหลั่งเลื่อนจนเถื่อนพัง
เห็นเวียงวังหลังใหญ่ในบาดาล...





ดิ่งลงใต้สมุทรสุดเหวลึก
มนต์เคยฝึกคุ้มภัยด้วยใจหาญ
แหวกน้ำไหลคลื่นพุ่งเป็นคุ้งธาร
จิตผสานกายแก้วอันแววไว

มาหยุดอยู่ปากหน้าธาราถ้ำ
จึงร่ายคำแนวลงคงรูปใส่
แต่ห้วงเหวตรงนั้นอย่าหวั่นไป
เดินเหินได้ดุจดั่งที่วังบน

อสุรกายประตูกรูมาขับ
ร้องเว้ยจับ..เอ็งแถมาแต่หน
บุกเข้าแคว้นแดนดับต้องอับจน
มันวิ่งร่นต่อสู้หมายสู่นาง

มณีเนตรเดาการณ์จึงหาญกู้
เฉิดสีฟู่อสุระไฟจับหาง
ดิ้นทุรนทุรายตายลงกลาง
ล้มลงข้างธรณีตรงที่นั้น

เสียงอึกทึกแว่วเหเร่มาใกล้
สังข์แตรไกวกลองเสนาะบันเดาะห์สั่น
ท่ามกลางหมู่พลรับนับร้อยพัน
แสงเฉิดฉันท์ฉัตรเด่นเร้นกายครอง

นั่น..ใครหรือไยหาญรุกราญข้า
เย้ยศักดามิกลัวต้องมัวหมอง
กล้าประหารชาญคนจนเลือดนอง
มิเกี่ยวข้องไม่แยกต้องแตกกัน

มณีเนตรนึกรู้สู่ดวงจิต
เทวฤทธิ์องค์ศักดิ์ที่ทักนั้น
คือองค์เจ้าสมุทรสุดโลกันตร์
จึงรีบพลันทูลพจน์มิปดความ

ข้าพระองค์มาท่องล่องแดนมั่น
หฤหรรย์ได้ยินถิ่นเกรงขาม
มาพึ่งหาบารมีพระทรงนาม
หวั่นเกรงตามอิทธิดำริจริง

แต่ด้วยยักษ์เฝ้าประตูคือผู้ถ่อย
มันคิดพล่อยมิหยุดดุจสัตว์สิง
ใช้อาวุธหมายฆ่าหาประวิง
ข้าจะนิ่งเฉยแน่คงแพ้ภัย

พลั้งสังหารผลาญพลคนของท่าน
น้อมรับการใดผิดมิคิดใหญ่
โปรดลงทัณฑ์ตามกฎบทอันใด
ข้าพระองค์ยอมได้หาใช่ทวง

พระทรงฟังความสัตย์ตระบัดจริต
ซ่อนความคิดรู้นำธรรมใหญ่หลวง
ผิดแล้วรับจับแล้วรู้มิสู้กลวง
หมดทั้งปวงอาฆาตเรื่องสาดไกล

ขอให้เจ้าดำเนินตามเพลินนึก
กษัตริย์ศึกบิดาหาอื่นไม่
คือเพื่อนรักสลักถ้อยแก้วร้อยใจ
นิมิตรได้เรารู้นำสู่ความ

เราอยากลองใจจิตความคิดเจ้า
เลยล่อเอาเรื่องเร้นขู่เข่นถาม
พลที่วายชีวาวาตน์มิขาดนาม
มนต์เราตามชุบฟื้นเร่งคืนคน

เจ้าจงล่องท่องไปตามใจนึก
ห้วงผลึกธาราบาดาลหน
อันตรายกรายกล้ำคือกรรมตน
จงดั้นด้นมุ่งเถิด......  ข้าเปิดประตู

จั่นเจา  

อยากจะอ่านนิยายขายข้ามชาติ
ช่วยวางมาดบุรุษพิสุทธิ์เสียง
เห็นแล้วอยากร่วมละเลงแต่เกรงเพียง
พี่จะเมียงเขม่นเล่นเรื่องลิง

สิริวตี
 

ได้สบเนตรนวลน้องต้องรู้สึก
หวั่นหวั่นลึกนึกเพียงอยากเคียงหญิง
ชักปั่นป่วนวุ่นวายใจชายจริง
เริ่มประวิงพระพรหมห่มรักมา

โอ้ใจเอ๋ยยังไม่เคยจะรู้ภักดิ์
หรือประจักษ์รักแรกแปลกหนักหนา
แต่ไยป่วนแปลกไปไม่นำพา
อยากสนิทเสน่หาทุกเช้าเย็น

จึงลงเดินเข้าหาสร้างปราศรัย
เหมือนยากนักหนักใจให้ลำเข็ญ
ใจเอ๋ยใจเคยหวงหนักหน่วงเป็น
แสนลำเค็ญขัดข้องห้องหทัย

เริ่มออกปากชักชวนสวนด้านหลัง
พฤกษางามสะพรั่งนั่งเพลินได้
มีน้ำตกมัจฉาจะพาไป
ส่วนน้องชื่ออะไรให้แจ้งที

อยู่แห่งหนตำบลใดไขแจ้งกล่าว
ไยน้องสาวเที่ยวท่องเพลินมาเดินนี่
เป็นดรุณอยู่เดียวเปลี่ยวมิดี
เพราะชาตรีมากมายในบาดาล

สิริวตี

ขออนุญาตต่อ แหะๆ
 

ยลปราสาทราชนิเวศน์เขตสถาน
ตั้งตระหง่านสราญสุขฤทัยหรรษ์
ประดุจสรวงสวรรค์จริงทุกสิ่งอัน
สารพันลวดลายพริ้มพรายตา

ทั้งสี่มุขหุ้มมาศสะอาดเอี่ยม
ประกายเหลี่ยมนพรัตน์ขัดรักษา
บราลีเนื้อทองต้องนัยนา
ใบระกาแกมกนกสวยสดดี

เพริศแพรวพรรณรายฉายคันฉ่อง
สะดุดต้องรูปสิงห์หยิ่งศักดิ์ศรี
เหล่านาคาเลื้อยไปในคีรี
ปลื้มเปรมปรีดิ์ยลปราสาทราชบาดาล

จึงว่าบทรจนาเพลาค่ำ
มาเสริมล้ำวังสุธาสง่าประสาน
ตราบฟ้าใหม่หากได้พบประสบกาล
ขอเร่งขานเปี่ยมสุขไร้ทุกข์เอย


สิริวตี
 

อันสวรรค์วิจิตรประสิทธิ์เสก
รุจิเรขงดงามวาบวามไหว
แก้วกนกเรียงรายประกายไกล
ซุ้มปราสาทเล็กใหญ่ให้คะนึง

โอ้ว่าจากสรวงไปได้กลับแล้ว
ก้าวขาแผ่วหายใจในคิดถึง
ด้วยจะถูกเอ็ดไหมใจนิ่งอึง
กฎสวรรค์สุดซึ่งตรึงวิญญาณ์

เพราะความรักตัวเดียวที่เกี่ยวคล้อง
จึงกลับด้วยหม่นหมองเสน่หา
จึงย่างเยื้องรับโลดโทษชะตา
สวรรค์ยามิรู้รักยากหักใจ

สิริวตี