ฝ่ายเจ้าจันทร์วันทาขอลาแม่
เที่ยวท่องแปรพลัดถิ่นธนินทร์ใหญ่
หวังองอาจปราดเปรื่องรุ่งเรืองไกร
ก่อเกื้อให้ขยับรับราชการ
จากบ้านทุ่งมุ่งไปไร้จุดพบ
มิเจนจบกระบวนแดนตามแก่นฐาน
จึงพลัดหลงดงป่าวนานาน
หนึ่งเดือนผ่านผ่ายผอมตรมตรอมใจ
อาศัยกล้วยช่วยชะลอต่อชีวิต
น้ำแห้งติดเถาวัลย์เจือปันให้
หากแต่โรครุมเร้ากว่าเก่าไป
ด้วยพิษไข้พร่ำเพ้อละเมอครวญ
นอนทุรนทุรายรอตายป่า
แสงจันทราร่มเย็นนึกเห็นหวล
บุญคุณแม่แลบิดรลอยย้อนทวน
มิถี่ถ้วนจำพรากคิดจากไกล
หากเดือนดับลับหายลูกตายจาก
ขอฝังฝากป่าเขาปู่เหย้าใหญ่
ดินกลบกลางร่างมิดมิติดใจ
ครรภ์แม่ไซร้ขอลูกพันผูกครอง
ว่าจบความยามล่วงดวงจิตส่ง
จึงหลับลงจมฝังสิ้นทั้งผอง
อันบุญญาอาศัยเกินใฝ่ปอง
ยามแล้งล่องลมโบกกระโชกมา
Jannjao
ขอขอบพระคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต
