เพราะไกลตัวไกลใจห่างหายหน้า
พอหลับตาก็พบควงแค่ช่วงฝัน
แสนเนิ่นนานผ่านเช้าเข้ากลางวัน
กว่าจะผันค่ำคล้อยคอยเข้านอน

แสนกังวลหทัยเรื่อยไปนัก
อีกตระหนักเจ็บไข้ในวันก่อน
เริ่มตระหนกตกใจให้อาทร
อยากเว้าวอนถามไถ่ไยไม่มา

สิริวตี

ตะวันน้อยคล้อยเคลื่อนเลือนหัวจิต
ร้างลิขิตชิดเชยซึ่งเคยถาม
ทิ้งเอาไว้เพียงฝันทรงจำงาม
เคยพิรามเท่าใดใจยังคิด

ขอพรพรหมห่มชะตาคราตนยาก
ที่ลำบากที่ท้อจงต่อติด
ขอพลังแห่งรักหลักเรืองฤทธิ์
ด้วยประกายศักดิ์สิทธิ์แห่งห้วงใจ

สิริวตี

ความรักงามสุกใสให้ปรากฏ
ที่หมดจดรักชาติศาสนา
ทั้งความรักบิดรและมารดา
ยากสรรหาใดเทียบมาเทียมทัน

ความรักคือยาทิพย์รักษาโรค
กลิ่นโบยโบกหอมฟุ้งจรุงสุขสันต์
เมื่อยามดื่มก็คลายโรคหายพลัน
สารพันชุ่มชื่นรื่นฤดี

สิริวตี

(ขออนุญาตมาร่วมต่อกลอนด้วยค่ะ)

อสงไขยเวลาฤาจะกั้น
เว้นหว่างคั่นความรู้สึกมีเราสอง
มอบไอรักไออุ่นกรุ่นประคอง
ขอจับจองใจเจ้าทุกชาติไป

อสงไขยเวลาผันแปรเปลี่ยน
กี่หวุนเวียนกี่ภพขับขานไข
ไม่หน่ายรักภักดีสุดหัวใจ
อสงไขยคล้องมาลัยใจยั่งยืน

แต่เมื่อเปลี่ยนภพนี้มีภพหน้า
กาลเวลาพาเจ้าไปเป็นอื่น
คนวันนี้กลายเป็นวันวานซืน
วันมะรืนคนใหม่ไม่เหมือนเดิม

มีแต่ความอึดอัดสัมผัสได้
ความร้อนแทรกเข้ากายให้ทุกข์เพิ่ม
กี่วันผ่านหมุนไปใครคอยเติม
รักคอยเสริมจึงเศร้าเขาไม่รู้

สิริวตี

มาต่อได้เลยค่ะ ร่วมสนุกกัน แต่วตีต่อแบบแล้วแต่อารมณ์เลยนอกเรื่องไปโน่นนี่นั่นก็มี อิอิ
แบบว่ายังไม่อยากเป็นลิงในเขาเขียวง่ะ

อสงไขยหมื่นภพจบหมื่นชาติ
ก็มิอาจขาดเธอได้คิดคลายถอน
ภาพในหัวจารจดวันเจ้าจร
กอดร้าวรอนระทมแท้แก้ยังไง

อสงไขยมีเธอทุกขณะจิต
คอยพินิจสอดส่องพี่อยู่ไหน
อสงไขยทุกเวลาที่หายใจ
ร่ำร้องไห้ขาดเธอเพ้อรำพัน

อสงไขยเวลาผ่านมาแล้ว
คงมิแคล้วชาตินี้จะหนีเอ่ย
ไม่อยากเกิดมาตายหลายชาติเปรย
จบนะเอยชาตินี้ขอหนีไป

เพราะรักโลภโกรธหลงตรงที่จิต
กว่าจะคิดลดละคิดผลักไส
ก็เกินยากแสนยากลำบากใจ
ชาติหน้าไม่เกิดนี้คงดีเอย

สิริวตี