มีพายุคลื่นโถมโหมกระหน่ำ
ซัดสาดซ้ำเรือสำเภาที่เข้าขวาง
เชือกสำเภาหย่อนโคลงโยงระยาง
เรือล่มหว่างมหาสมุทรสุดสะดือ

เหลือเพียงรอยเศษซากแทนปากบอก
หลบระลอกคลื่นใหญ่ไม่กล้าหือ
เหล่ามนุษย์รุดว่ายสุดปลายมือ
หมดแรงยื้อร่างร่วงแห่งห้วงน้ำ

ดังว่ายวนเวียนไปในวัฏจักร
แทบกระอักหากชะตาพาระส่ำ
บางคนทรุดหยุดลงเพราะกงกรรม
เกินจะช้ำกว่าจะฟื้นตื่นสู้จริง

สิริวตี

มรสุมรุมเร้าเข้าถาโถม
ทั้งประโคมซ้ำซ้อนมิคลอนนิ่ง
ดับชีวาพลัดพรากจากทุกสิ่ง
ไม่ประวิงรีรอขอเวลา

ทะเลงามยามคลั่งดังวายุ
พร้อมประทุดุดันประจันหน้า
สูญชีวีหายลับมิกลับมา
อนิจจาธรรมชาติน่าหวาดกลัว

ต้นตระกรานต์

อยากจะออกจากเวียนวนบนวัฏจักร
เริ่มตระหนักจิตไว้ในที่หนึ่ง
มิตราตรูหรูหราพาตราตรึง
แค่ลึกซึ้งห้วงสงบคงสบดี

อันใจคนคดเคี้ยวเลี้ยวหลายแยก
แต่ที่แปลกก็ใจตนยังหม่นศรี
บ้างก็เศร้าสุขโลภโกรธเกิดมี
เหลือจะที่เข้าใจในอารมณ์

สิริวตี