หงส์เหาะเหินเพลินฟ้านภากว้าง
บินเวิ้งว้างโดดเดี่ยวเทียววนผ่าน
หวังหมู่มิตรสนิทคุ้นเจือจุนจาน
ถลานานเหหนจำจนใจ
ชาติกำเนิดเชิดชูเคียงคู่สิ้น
พันธุ์ปักษิณรันทดกำหนดใหม่
กรรมของหงส์คงช้ำอยู่ร่ำไป
หาเลือกได้ชนยื่นยิ่งฝืนทน
เลยยอมรับปรับใหม่เปลี่ยนใจจิต
อันชีวิตหรือแน่ดิ้นแดด้น
กาสกุลรุนชาติมิอาจปน
หงส์ใหญ่ล้นแค่ชื่อนั่นคือธรรม
กาดีเด่นเช่นประจักษ์ต้องรักษา
หงส์ระอาเอือมทั่วทำตัวต่ำ
ย่อมแสดงคุณค่าเกินกว่าดำ
ผ่องผุดล้ำพิสุทธิ์ซ่อนคือก้อนทอง
ฉะนั้นหนากาหงส์เกิดวงศ์ศักดิ์
ค่าสลักจิตตรงส่งเสียงก้อง
อันชาติพันธุ์ฉันทานั้นอย่ามอง
คุณธรรมส่องแสงสว่างกว่าร่างกาย
จั่นเจา
เกิดในตมชีวิตลิขิตแปลก
แถมผิดแผกคนจ้องขอปองหมาย
เป็นเพียงกายังระกำช้ำมิวาย
แต่ชาติชายรักแค่เล่ห์เสน่ห์นาง
มิเคยมองข้างในใจพิสุทธิ์
ชำเลืองฉุดรุกล้ำสร้างกรรมหว่าง
เจ้ากาน้อยแสนปลงเคยหลงทาง
เริ่มกระจ่างทางปลดด้วยรสธรรม
มิกล้าใกล้ใครอื่นจากนี้แล้ว
มิผ่องแผ้วมืดมัวกลัวต้อยต่ำ
มิกล้าคิดเกินไปใจจดจำ
มิกล้านำความรักปักดวงจินต์
เป็นชาติกาก็รู้อยู่ที่เหมาะ
เรียงเฉพาะตรงนี้ที่ห้วงศิลป์
หากมันมากเกินไปใจโรยริน
คงจบสิ้นสักวันพลันบอกความ
เอาแค่เหมาะเฉพาะรู้อยู่แค่อก
อย่าตระหนกอื่นใดไม่ตอบ-ถาม
อยากจะรู้เรื่องใดในนิยาม
จะงดงามตรงนี้ดีกว่าเอย
สิริวตี