จระเข้ฟาดหาง
ใช้วรรณยุกต์โท  _้ ท้ายวรรค...ทุกวรรค
***ข้อควรระวัง(เสียงท้ายวรรค)

---

สุดเสกสรรพรรณนามาเรียงร้อย
ช่างฝืดกร่อยสมองมิผ่องแผ้ว
คงขืนแค่นเขียนไปไม่ได้แล้ว
ไม่มีแววแน่นอนในตอนนี้

จารจดจ่อคอตกอกคับข้อง
วางแบบต้องกลายกลบลบป่นปี้
หรือว่าเราเข้าขั้นนับวันซี้
หงุดหงิดถี่ใจลอยพลอยอ่อนล้า

เลยตั้งจิตคิดขบมิหลบลี้
คนชัยศรีไม่แหยงต้องแกร่งกล้า
เลิกหวั่นไหวใจฝ่อ มิรอช้า
รีบรักษาตนตัวไม่มัวท้อ

ยาวิเศษเทศไทยจ่ายไม่อั้น
จะสูดดมอมควันยันยาหม้อ
ถึงหมดเบี้ยเสียอัฐมิตัดพ้อ
เพียงแค่ขอใจกายโรคหายเร้น

เวลาผ่านผันไปใจเริ่มร้อน
โรคบั่นทอนจิตใจไม่ตื่นเต้น
พึ่งสปาประจำคลำนวดเฟ้น
มิว่างเว้นเค้นคลึงดึงตัวเนื้อ

ทำไฉนไม่สร่างจางโรคร้าย
จึงสุดท้ายจารกลอนขอวอนเกื้อ
ท่านใดมีวิชา+ยาฆ่าเชื้อ
โปรดช่วยเหลือเถิดหนอฉันขอซื้อ

ละอองดิน

 

 


พ่อมหาจำเริญเอ่ยเกินแล้ว
ฉันเขียนแนวซึ้งซาบมิหยาบกร้าน
ใครพบเห็นเป็นได้ใจสะท้าน
กลอนฉันหวานหยดติ๋งของจริงแท้

มิเคยกล่าวห้าวโหดโปรดรับรู้
เขียนข้างคูร้อยเรียงเพียงดักแด้
ชอบเว้าวอนอ่อนใสไร้ข้อแม้
"จั่นเจา"แลดูใจจะไม่รั้น

สมองบอดจอดจิตเพราะติดเชื้อ
เถอะช่วยเหลือให้หายจ่ายไม่อั้น
ยาวิเศษเทศไทยได้ทั้งนั้น
หายจะปั่นกลอนหวามให้งามพริ้ง

ขอสาบานสัญญาจะเพียบพร้อม
และนอบน้อมเทิดชายไว้บนหิ้ง
จะอ้อน"จั่น"หวานเฉียบและเนี้ยบนิ้ง
ขืนทำนิ่ง อยู่ได้เดี๊ยะไม่แคล้ว..?


ละอองดิน

 

แนวไหนฟวะเนี่ย.........


 
หวานแอร่มแช่มช้อยหยาดย้อยเยิ้ม
อ่านเคลิบเคลิ้มจริงเจ้าเข้าใจจิ้ม
ใครลูบโลมโฉมเฉลาผู้เพราพริ้ม
เห็นเธอลิ้มรสรัก..บ๊ะ..ชักอยากรู้

ฉันวาดเวียนเขียนนี่ปีที่ห้า
เซ็งเป็นบ้าบทรักมิยักสู้
พยายามความหวังยังคุดคู้
ถึงอุดอู้อยู่เนี่ยเพลียใจล้ำ

นึกยังไงไยถึง...จึงเล่าน้อง
เรื่องในห้องหวามไหวช่างใจป้ำ
พี่ละอายอ๊ายอายจนกายคล้ำ
ไหนเล่าย้ำให้ถนัด...ชัดอีกครั้ง

อยากรู้มั่งวุ้ย

 

แบบว่าคิดถึงฝาละมี ในยามนี้

แหะๆ
 

 

จะเล่าความเรื่อยไปเรื่องในห้อง
เริ่มไตร่ตรองหยุดจิตคิดวางตั้ง
จึงเขียนเป็นน้ำปรุงหมายปรุงทั้ง
คำหวานยังฉ่ำใจให้รอยยิ้ม

พวกผู้ชายหน่ายใจในเรื่องร้อน
เอาหวานอ้อนจิ้มจุ่มทำปุ้มปิ้ม
รักมิใช่แค่พจน์รสลองลิ้ม
มิต้องชิมแค่ให้ทรวงดวงใจพร้อม

ถนอมวันแรกเจอถึงเธอนั้น
ต่างความฝันเรื่องจริงหญิงไม่อ้อม
ยิ่งกว่ากายกับใจขอไปค้อม
รักจึงหอมจึงหวนนวลมิแล้ง

สิริวตี

เรื่องอื่นละไว้ในฐานที่เข้าใจ บอกเกินกว่านี้มิได้ อิอิ 
 

 

ไร้เนื้อหนังกลอนนี่มีแต่น้ำ
เทียวอ่านย้ำหลายครั้งยังโหยแห้ง
ขออีกหนวนใหม่ใช่โต้แย้ง
ให้แจ่มแจ้งนั่งนึกจนลึกซึ้ง

อารัมภบทจดจารให้หวานย้อย
แล้วจึงค่อยซุกซนถึงก้นบึ้ง
ในหนังมีชี้ชัดทั้งรัดรึ้ง
อย่าอ้ำอึ้งอมพะนำกำลังคล้อย

จงปูทางสร้างที"วตี"น้อง
พี่เองข้องขับขานกานท์อ่อนด้อย
เรื่องรักใคร่ใฝ่ปองจ้องเรียงร้อย
ยังฝืดกร่อยคารมไม่คมพลิ้ว


 

โหย...เล่ามาเหอะทู้นี้พี่ระนาดฯเค้าไม่เข้ามาอ่านหรอก

ขอนับหนึ่งถึงสิบยิบถึงร้อย
มันลึกซึ้งมิน้อยคนคอยกริ้ว
โปรยเขียนวาบหวามไปไล่ยักคิ้ว
เคยแต่ชิวเรื่องทำมิอำแล้ว

สิริวตี
 

หนูสันทัดทำ...แต่ไม่สันทัดเขียน ต้องใช้สมาธิมากแหะๆๆ....... ขอโบ้ยหาตัวชูโรงก่อน จำได้ว่าเคยอ่าน ตาลุงแถวๆนี้เขียนเก๊งเก่ง.....ลุงงงงง มาเขียนหน่อยเร้ววววว....จำได้ว่าเขียนเก่งจนต้องอัปเปหิตนเองออกจากบ้าน

 

 


ยู้ด...หยุดหยุดพอพอเลิกต่อวุ้ย
ขืนขุดคุ้ยต่อไปใจหวิวแป้ว
เงินค่าจ้างล้านห้าพาคลาดแคล้ว
ขอนั่งแกร่วก้มงุดหยุดคิดค้น

 

ไม่อ่งไม่อ่านก้อด้ายยยย

จับเนื้อนวลข่วนทีกายีใกล้
ลามเลื้อยไล้เรียงนิ้วพลิ้วไต่ด้น
กระชับกอดทอดกายวายมิพ้น
เคล้ากมลพันเลื้อยเรื่อยซบไซ้

สิริวตี

คริๆๆ
 

พอดีก่า...เดี๋ยวติดเรท  ง่า วตียิ่งบ้าๆอยู่

ขอขอบคุณในน้ำใจไมตรีทุกท่านค่ะ