โลมจูบเจ้าสายลมไหวพัดไปฝาก
บรรจงลากลามไปแม้ในฝัน
สุขขอสุขสนิทนิจนิรันดร์
เพิ่มผูกพันสัมผัสผ่านประสานทรวง

โอ้ความรักมีมนตราพลานุภาพ
เริ่มจะทราบลึกซึ้งคนึงห่วง
สัมพันธ์เพิ่มพูนร้อยเป็นสร้อยดวง-
หทัยห้วงสวมใส่ให้ตราตรู

แม้นมิมีเหตุผลคนจะรัก
อย่าหาญหักงดงามความสวยหรู
จิตใจของของเราเอาไว้ดู
หากเชิดชูรักตอบก็ชอบใจ

สิริวตี
 

 

มาเอ่ยเอื่อนเลื่อนลอยระห้อยหา
ยามนิทราราตรีนี้มิไหว
ลมหนาวเยือนเตือนจิตคิดถึงใจ
เขาเป็นใครไม่รู้อดสูจัง

มองม่านเมฆหมองหม่นจนรุ่งสาง
มิมีทางเป็นไปในความหลัง
จากแล้วจบหลบเร้นเช่นระฆัง
รอคอยหวังข้าวเรียวคอยเกี่ยวรวง

วิริน
๒๕/๑๑/๕๙

 

อันชีวิตเกิดดับกับความทุกข์
หากเสริมสุขร่วมสร้างทางสู่สรวง
ท่ามกลางธรรมชาติสะอาดปวง
จะลืมล่วงเรื่องเลวร้ายหมายให้รู้

แว่ววิเวกเสกเสียงเพียงขลุ่ยผิว
ลมละลิ่วคิดถึงคนึงสู่
เยี่ยมเรือนเหย้าหทัยให้ตราตรู
ประดับคู่ทรวงขวัญในวันงาม

สิริวตี