พ่อแม่ขายสวนยาง เตรียมเงินไว้ให้ลูกชายจำนวนหนึ่ง สำหรับการเรียนต่อโทวิศวะที่อังกฤษ หลังจบตรีบ้านเรา
หลังวันรับปริญญา ลูกชายขมีขมันทำพาสปอร์ต ภาษาอังกฤษ ไม่ต้องเสียเวลาสอบ ไม่จำเป็นต้องเรียน
เพราะเตรียมตัวมาอย่างดีขณะเรียนตรี สามารถสอบภาษาได้ ผ่านเกณฑ์แล้ว ...น่ารักมาก

พ่อครับ ก่อนผมบินไปอังกฤษ ขอบวชสักเจ็ดวันก่อน เพื่อให้ใจได้สงบ มีสมาธิในการเรียน เมื่อไปถึงลอนดอน
เอาเลยลูก ว่าแต่จะบวชที่ไหนดีละ คงเป็นวัดที่ชุมพรที่เคยไป ใช่ไหมลูก

จนกระทั่งวันนี้ที่ผมอ่านเจอกระทู้คุณ(เรื่องเล่าในพันทิพย์ครับ) ลูกชายคนนั้น บวชที่วัดเดิมที่ชุมพร เป็นพรรษาที่เก้าแล้ว
ภาษาอังกฤษที่สอบ บวกพาสปอร์ตที่ทำไว้ ขาดการต่ออายุมาเกือบสองรอบแล้ว

ปีสองปีแรก พ่อแม่แวะเวียนไปเยี่ยมไปหา พระลูกชายที่วัดเดือนละครั้ง ขับรถไปไกลเกือบสามร้อยกิโลจากหาดใหญ่
หลังๆพ่อแม่ไม่ไปแล้ว ไปที่ไร มักได้เจอแต่พระพี่เลี้ยง ออกมาต้อนรับ รายงานว่า พระลูกชายกำลังปฏิบัติธรรม
พ่อแม่ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วง พระลูกชายมีความสุขในรสพระธรรม อย่าไปรบกวนสมาธิ ของพระลูกชายท่านเลย
เฮ้อ ! ชีวิตของใครของมัน โปรดกำหนดทิศ หรือแนวทางชีวิตเองเถิด พ่อแม่หาข้าว หาน้ำให้กินได้ แต่เรื่องอนาคต และชีวิตต้องคิดเอง

เนื้อหาข้างบนนี้เราจะแต่งกลอนว่าอย่างไรดีครับ ชวนทุกคนลองๆแต่งดูครับ....

เชิญพี่น้องลองจารวานเขียนกล่าว
จากเรื่องราวข้างบนต้นวางให้
เรื่องนี้มีคำสอนกลอนฉันท์ใด
โปรดเขียนไว้เป็นข้อคิดสักนึดนึง

ต้นตระกรานต์

คือกำกงกำเกวียนที่เวียนว่าย
วิบากสายบุญกรรมนำเติมแต่ง
สรวงสรรค์เสกส่งคงจัดแจง
เรียนรู้แห่งทุกข์โทษโปรดมนุษย์

มองชนกชนนีปรานีเกื้อ
ฝากอยู่ในท้องเพื่อเป็นผู้บุตร
หมดเวลาเรียนเล่นเห็นวิมุติ
ประเสริฐสุดทางธรรมนำนิพพาน

มองสิ่งเรียงรอบรายกลายเป็นเก่า
เป็นความเศร้าเป็นห้วงบ่วงสงสาร
เป็นพิรี้พิไรให้รำคาญ
เป็นเพลิงผลาญกายใจให้เห็นทุกข์

เกิดอารมณ์ขมขื่นและนึกหน่าย
ออกอุบายเดินสร้างวางความสุข
ปิดกิเลสเหตุเนื่องเข้าเคืองคุก
ทิ้งความรุกรานจิตสนิทใจ

ดื่มด่ำดิ่งนิ่งลงตรงสงบ
ออกจากการเกิดภพสบโลกใหม่
ตัดทุกความห่วงหวงดวงหทัย
หมดมอดไหม้มุ่งหมายสายมรรคา

สองแม่พ่อพิรี้พิไรร่ำ
หากพบธรรมคงหยุดสุดอุตส่าห์
ระลึกคำคุณข้าวกล่าวแทรกมา
ขอส่งผลสองราค่าน้ำนม

ด้วยไสวในจริตจิตประภัสสร์
สุขสวัสดิ์ทางโลกเป็นโชคสม
เลิกสุดโศกเสียใจให้ตรอมตรม
น้อมชื่นชมบารมีที่ลูกเดิน

ทุกเหตุทุกข์หมดแล้วแคล้วที่เกิด
ผ่องพราวเพริศสุญญตามาสรรเสริญ
สังสารวัฏวงเวียนเกวียนดำเนิน
ชวนชักเชิญชี้ออกสู่นอกชาน

สิริวตี

สู้ถนอมออมทรัพย์เจียดจับจ่าย
ได้มือซ้ายยางรัดยัดกระเป๋า
เดินตรงลิ่วผิวปากลากตัวเบา
ถึงบ้านเอาซุกไว้ใต้เตียงนอน

งานจะหนักเหน็ดเหนื่อยเมื่อยเท่าไหร่
เวลาใดควรยั้งหยุดพักผ่อน
จะหนาวเหน็บเจ็บไข้ไม่อาทร
แบกหามคอนรับจ้างเงินอย่างเดียว

มีมะม่วงพวงลำไยสิบไร่เศษ
ย่างเข้าเขตเย็นแผ่ใบแก่เขียว
เตรียมเครื่องมือเครื่องยนต์พ่นสารเพียว
กะเก็บเกี่ยวตรุษจีนสิ้นกุมภา

เพราะเจ้าคือดวงตาดวงใจพ่อ
ที่เกิดก่อดำรงสืบวงศา
หลังพากเพียรเรียนครบจบปริญญา
ใช้วิชารอบรู้ดูแทนทอ

อนึ่งหวังพึ่งพาคราแก่กร่อน
ไข้ปวดหัวตัวร้อนจรส่งหมอ
พบเพื่อนแพงแต่งเลยอย่าเฉยรอ
สิ้นพอศอขอเลี้ยงหลานหน้ามน

คิดชื่นชมสมหวังครั้งสุดท้าย
ก่อนพ่อตายกายเผาเถ้าแตกป่น
หยุดคิดนอกวอกแวกแปลกพิกล
เจ้าลูกคนกตัญญูรู้คุณเอย

ครอบครัวข้างบ้านมีลูกคนเดียว เรียนจบจับแต่งงาน ลูกขอบวชกลัวจะไม่สึก

พระพี่เลี้ยงผิดศีลข้อหนึ่งไหม?

หรือพระใหม่บอกผ่านพระพี่เลี้ยง
พระพี่เลี้ยงคิดเองพูดเองสั่ง
ว่าถือศีลรินธรรมตามลำพัง
เดินยืนนั่งท่องบทกำหนดลม

-เคลื่อนคลาสมาธิมิฟุ้งซ่าน
เข้าถึงญาณสาเหตุวิเศษสม
ผ่านประตูสู่สุขละทุกข์ตรม
มือประณมทุกอย่างปล่อยช่างมัน

มิกลับคืนชื่นชมสังคมโลก
วนเวียนโศกรุมเร้าเศร้ามหันต์
กิเลสงำอำนาจใช้ฟาดฟัน
ทั้งโลภโมโทสันสุดบรรยาย

ตื่นเช้ามีแต่อยากใส่ปากท้อง
เฝ้าสนองปรุงแต่งแย่งกระหาย
ชอบยลยินสินทรัพย์ประดับกาย
ถึงบั้นปลายตายไปล้วนไม่มี

ลูกสงบสบทางสว่างแล้ว
สัมผัสแก้วไตรรัตน์ปภัสร์ศรี
พระคุณโยมพ่อแม่ดูแลดี
ขอมอบที่พรทิพย์พบนิพพาน

ควรมิควรโปรดคิดสักนิดบ้าง
ออกปากอ้างแค่พบรบกวนท่าน
พ่อแม่ลูกผูกพันครั้นต้องการ
ทรมานเช่นนี้ดีไหมเอย

รพีกาญจน์