ฉันคนไม่รักดีพี่ต่อว่า
ฉันมิกล้าเรียงร้อยต่อถ้อยเพิ่ม
วางปากกาหมึกหยดงดต่อเติม
มิบังอาจฮึกเหิมให้รำคาญ

สิริวตี
 

คือใครไม่รู้แต่ฉันรัก
ทุกวันเฝ้าทักและถามหา
งานมากวุ่นวายมิได้มา
บางใครหนีหน้าลาร้างเลือน

เขาปลุกหัวใจยามไหวล้า
เขาเช็ดน้ำตาและเป็นเพื่อน
เขาบอกเขานำเขาย้ำเตือน
อย่าทำสุขเคลื่อนอย่าเลือนลาง

คือใครไม่รู้แต่ฉันรัก
ทุกวันตระหนักว่าไม่ห่าง
แม้กาลเคลื่อนคล้อยเกิดรอยจาง
ความรู้สึกพราวพร่างอยู่กลางใจ


สิริวตี