ริมฝั่งน้ำ

สายลมแห่งแรงรักประจักษ์มั่น
นั่งรำพันวันก่อนตอนดึกดื่น
น้ำค้างพรมลมพาอากาศชื้น
รักหวานชื่นรื่นรมย์ชมแสงดาว

นาทีนี้มีฉันกับวันเก่า
อยู่กับเงาเฝ้ามองจ้องห้วงหาว
ริมฝั่งน้ำฉ่ำเย็นเด่นสกาว
ระยับพราวราวเพชรเกล็ดมณี

สายลมส่งทรงกายพระพายผ่าน
ริมสายธารผ่านไหลไม่มีพี่
เหมือนคืนก่อนย้อนไปหลายราตรี
สายนทีลี่ไหลไม่หวนคืน

ชลนา  ทิชากร

อันสายน้ำไหลไปมิไหลกลับ
รักใดลับเสียหายหมายมีอื่น
จงก้าวเดินต่อไปในมะรืน
หยิบยิ้มชื่นแล้วซับดับน้ำตา

รักตนเองให้สุดแห่งห้วงรัก
มิควรปักบุรุษสุดเสน่หา
เพราะคือภัยมหันต์อันกามา
เปี่ยมทุกขาไร้สุขฉุกให้คิด

แค่ชั่วครูชั่วคราวมิยาวยืด
เดี๋ยวก็จืดก็จางทางจริต
รักมีโลภมีหลงที่ทรงฤทธิ์
มีความโกรธคือพิษที่ติดตาม

สายลมเอยพัดไปอย่าได้กลับ
อย่าเข้าจับตัวรักที่เขาห้าม
เก็บถนอมหัวใจให้งดงาม
พลันพิรามรักกมลของตนเอง

สิริวตี

วังรักวนวนเชี่ยวเลาะเลี้ยวหลาก
จึงลำบากจริงแท้ยากแก้ไข
จึงมิขอระกำช้ำต่อไป
เก็บทรวงในปิดตายอย่าได้เจอ

ลายลมล้อพาพัดกระหวัดหวั่น
จับจองมั่นรสธรรมย้ำมิเผลอ
หากชาติหน้าฉันใดไม่ละเมอ
วางรักเธอให้ห่างงดสร้างกรรม

สิริวตี

คนึงครวญหวนให้หัวใจนึก
จำรู้สึกสองเราที่ร่วมสร้าง
ประกอบขวัญต่อเติมเพิ่มเป็นทาง
มิลืมร้างเรื่อยไปให้ตรอมตรม

รักต้องรู้เดินด้วยดีที่ละก้าว
มีสั้นยาวผ่อนบ้างห่างขื่นขม
มิผลีผลามรีบเร้าเจ้าอารมณ์
สร้างสุขสมพรมชีวิตน้ำทิพย์ใจ

สร้างคุณคำฉ่ำหวานผสานจิต
ปลอบกันนิดวันท้อสู้ต่อได้
เป็นกลิ่นหอมเป็นน้ำหวานปานดอกไม้
ชีวิตใช้เท่านี้มีสุขแล้ว

สิริวตี

 

เหมันต์พัดผ่านมาอุราหมอง
ไร้คู่เคียงประคองนอนร้องแกล่ว
ผ้าห่มนวมสวมใส่ยังไร้แวว
คงไม่แคล้วหนาวเหน็บเจ็บฝังใน

มองคนอื่นจับมือถือกันแน่น
คอยจ๊ะจ๋าถึงแฟนแสนสดใส
ประกาศให้โลกรู้หนูเป็นใคร
ทั้งส่งไลน์เฟสบุคสนุกกัน

มองตัวเราเศร้าหนักรักติดหล่ม
มิมีใครชื่นชมตรมหมองฉัน
จะกี่ร้อนกี่หนาวร้าวจาบัลย์ 
ต้องบากบั่นยันแก่แน่เลยนะ

วิริน
๒/๑๒/๕๙

 

ยามใกล้รุ่งรวีฉายพร่างพรายฟ้า
สกุณาร้องไกลให้จังหวะ
เตรียมข้าวสวยหอมนักตักบาตรพระ
มากันค่ะทำบุญก็อุ่นใจ

ลมเหมันต์รายล้อมคล้ายกอดอ้อม
เรายินยอมหนาวเนื้อเจือหวั่นไหว
ยังมิลืมทรงจำทำอุ่นไอ
ก่อนจากไปไกลลับมิกลับมา

สิริวตี