..สายลมลวง..

อันคารมคมลิ้นทาบจินต์แสง
มันแสลงดวงจินต์แทบสิ้นสาย
ทั้งโป้ปดพะเนินมิเขินอาย
เปรียบพระพายพัดผ่านแค่หวานโปรย

คำว่ารักปักลิ้นหวานสิ้นซาก
เมื่อออกปากชายแจงยามแสร้งโหย
คล้ายเจ็บหนักรักก่อนออดอ้อนโอย
หญิงก่อนโกยจากหนีรักที่เจอ

แล้วก็มาร่ำไห้เสียใจคุด
เหมือนสิ้นสุดรักก่อนจินต์จรเผลอ
แล้วมาขอคำปลอบมอบออเออ
แล้วเสนอรักให้ครั้งใหม่มี

ถ้อยคารมชมชื่นลบขื่นให้
ซาบซึ้งใจยิ่งนักคราวรักหนี
กลายเป็นความเกื้อกูลพูนทวี
ดวงฤดีสานจิตสนิทนวล

ยามโหยหาค่ารักอกหักเก่า
ลบเลือนเศร้าเขาลืมปลาบปลื้มหวน
กลายเป็นรักครั้งใหม่เศร้าใจชวน
คือกระบวนเล่นลิ้นแสร้งจินต์คน

พระพายพัดโลมลูบมาจูบผิว
เปรียบชายหิวชิวหาแกล้งมาสน
คำว่ารักปักทรวงลวงกมล
เปรียบลมฝนลวงใจชายไม่จริง

พิณจันทร์
๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๙

หากคิดว่าคำชายหมายบอกแจ้ง
คือคำแกล้งหัวใจให้ลองนิ่ง
อย่าต่อเติมเต้นตามถามแอบอิง
เขาจะทิ้งวันไหนไม่สั่นคลอน

เราคือหญิงมากค่ากว่าที่เห็น
มิลำเค็ญหากขาดชายในวันก่อน
มิได้นั่งงอเง้าคอยเว้าวอน
ดังละครจบฉากก็จากกัน

อันคารมของชายอย่าหมายเชื่อ
ฟังจนเบื่อเยอะแล้วมิแคล้วหวั่น
คำบอกรักกับใครไม่เว้นวัน
ขอลาพลันกลัวโดนเยาะเพราะคำชาย

สิริวตี

ยามเมื่อรักนั้นลวงสร้างบ่วงแค้น
มิเหลือแม้นนาทีที่เราสอง
สร้างทรงจำพันหลักรักเกี่ยวดอง
มีแค่น้ำตานองให้นอนนึก

ป่านนี้แล้วน้อยใจเขาไม่กลับ
หรือลาลับแล้วไซร้ในยามดึก
หากว่าฟ้าเมตตาคราฝันลึก
ให้เขาตรองเขาตรึกคิดถึงกัน

สิริวตี

ที่หายหน้านานไปใช่ว่าแกล้ง
เพราะโรคภัยแสดงมิรู้ถอย
ต้องอดทนกลืนกล้ำน้ำตาปรอย
ก็รู้บ้างสักหน่อยว่าเจ็บเป็น

ยังหายใจตอนนี้ก็ดีแล้ว
มีเวลาทำแนวไม่ลำเข็ญ
ทางสว่างสร้างไปใจก็เย็น
บางครั้งก็ลำเค็ญเพราะเจ็บเกิน

สิริวตี

การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ