จะเรียงร้อยจำนรรจ์ใช่คำจาก
กาลที่ต้องพลัดพราก,มากห่วงหา
ไฉนเอยฉ่ำย้อยรอยน้ำตา
จะเข้ามาบอกไว้ไม่เคยลืม

อันความรักรักนั้นมั่นคงจิต
แม้รักคือยาพิษได้กลืนดื่ม
แสนจะหวงหัวใจมิให้ยืม
เพราะหลงปลื้มรสล้ำคำหวานรัก

สิริวตี