...ไร้ค่า...
...อันรูปกาย ภายนอก บอกสังขาร
.ในวัยหวาน ก็สดใส ชวนไหลหลง
.แม้นสวยเปรียบ อัปสรา ดูอ่าองค์
.ยามเยื้องทรง หนุ่มเหน้า เฝ้าตามปอง
...พอพ้นผ่าน กาลเวลา หน้าตาเปลี่ยน
.วัยเริ่มเวียน แก่เฒ่า เจ้าทั้งผอง
.ผิวเหี่ยวย่น ตกกระ ใครจะมอง
.หน้าเริ่มหมอง ตามัว โรคพัวพัน
...เมื่อยังสาว วัยสวย รวยคนรัก
.คนต่างทัก เสกถ้อย ร้อยคำสรร
.ตั้งราคา ค่าแพง แข่งแย่งกัน
.เพราะหมายมั่น เพียงได้ ไว้เชยชม
...พอชีพลับ ดับชนม์ พ้นโลกสิ้น
.กลับสู่ดิน เป็นศพ ก่อนกลบถม
.จะแต่งเติม เสริมหน้า เขียนตาคม
.และหุ้มห่ม ด้วยแพรผ้า ราคาแพง
...แล้วแบกร่าง ให้ญาติ ประกาศขาย
.เร่จำหน่าย คนเคยหลง คงหน่ายแหนง
.แม้นขายถูก คงไม่ ได้สักแดง
.ต่อให้แจ้ง ว่าให้ ไปฟรีฟรี
...นี่แหละหนา มนุษย์เรา เท่าที่เห็น
.พอตายเหม็น ชีพสลาย ตายเป็นผี
.ต้องไร้ค่า ไม่เลือกคน จนหรือมี
.จงอย่าตี ค่าของตน เหนือคนใด
...สร้างความดี ไว้เถิด ประเสริฐแท้
.เมื่อยามแก่ ลูกหลานรัก ไม่ผลักไส
.สิ้นชีพลง ฝูงชนรวม ร่วมอาลัย
.ชื่ออยู่ได้ ในโลกา คือค่าเรา...
***********************
..พระเอกดราม่า..
๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๙
