ความคนึงจึงป่วนปั้น รำพัน
อยากส่งนงนุชพลัน พรุ่งนี้
รอยจูบรสเลิศอัน อร่อย
อย่าปล่อยทรงจำลี้ พี่เพี้ยงเคียงสมร
|
ร่ายรันทดพจน์ในใจจะขาด
น้ำตาหยาดอยากร่ำพร่ำอักษร
ข่มตาสักเท่าใดไม่อาจนอน
เสียงสายฝนดังเว้าวอนซ่อนความรัก
เนียนหลังเจ้าพี่ลูบโลมจูบนิด
รสจุมพิตหวามหวานมานสลัก
สองแขนสอดพรอดอยู่คุดคู้นัก
มิอาจหักอาลัยยามไกลตา
ยามเจ้ากินอิ่มหนำสำราญไหม
ยามเจ้านอนนะใครจะห่มผ้า
ใครจะกล่อมเนื้อนวลผู้ยวนตา
คิดถึงยอดกัลยาคราห่างกัน
ค่ำคืนนี้พี่ร้าวราวหัวอก
เพลิงไหม้หมกประหนึ่งว่าจะอาสัญ
มีเสียงครวญคนร่ำมารำพัน
หวังนวลนั้นคิดถึงพี่นี้บ้างเอย
