ภาพสวยสดสุดซึ้งตรึงใจนัก
ใครเล่าชักตั้งซื่อถือว่าหน่าย
งามวิไลเลิศหรูในหมู่ชาย
พรรณรายร่ายกลอนอ้อนวาที

แม้นานนมชมมิเบื่อเชื่อตามนั้น
จะผ่านผันวันเดือนจะเคลื่อนหนี
แต่ยังจำฝังใจในกวี
ตราบชีวีนี้สิ้นดินกลบลง

วิริน
๒๑/๑๑/๕๙.

 

ภาพศิลป์เก่าเนาฝาเมื่อครานั้น
อดีตมันสวยล้นจนคนหลง
ราคาแพงแค่ไหนไม่พะวง
เพียงประสงค์ครอบครอง..สนองนัยน์

ประดับฝา ครายล กมลชื่น
หลับยังตื่นมาจ้อง..ฟ้องหลงใหล
พอนานปีสีจางกระด่างไป
ความสวยใสหดหาย..คล้ายเศษเดน

เฉกหนุ่มสาว สวยหล่อ ลออพักตร์
ดูน่ารักสดใสไร้เขม่น
พอนานแย่แก่วัยไปตามเกณฑ์
คงเป็นเช่นภาพเก่า..เขาทิ้งวาง

จะหยิบยลหนใดไม่น่าพิศ
โอ้อนิจจังชัดมาขัดขวาง
เคยเลิศลอยห้อยฝาสบตานาง
มาแรมร้างเนตรนุชสุดจะทน

เหมือนภาพรักปักใจยามไร้ค่า
ถูกตีตราว่าเก่าเขาไม่สน
เคยห้อยชิดฝาใจให้เธอยล
ถูกปลดพ้นซอกขวัญ..เพราะมันจาง

ตะวัน

 

 

ภาพยิ่งเก่ายิ่งสวยช่วยสร้างค่า
เนาแนบฝาครามองปองมิสร่าง
พิศเพ่งพอใจจริงหญิงบอบบาง
สรรภางค์ปรางเนตรวิเศษจัง

อันราคาทางจิตคิดเกินล้าน
ยิ่งยาวนานยิ่งมากซากความหลัง
เก็บทุกสิ่งในใจแม้ไร้ตังค์
เติมพลังยามจ้องมองภาพเธอ

วิริน
๒๒/๑๑/๕๙

 

เฉลียวตาในต่อเนื้อ              แท้เอย
งามช่างเปรียบและเปรย     เอ่ยแจ้ง
สรรพสิ่งแสดงเผย              ดังภาพ
อาบอิ่มบ่มิแสร้ง                  ส่งยิ้มฤดีสรวล

สิริวตี
 
   

โยง....แทนหยาดรักร้อย              สถาพร
โคลง....กาพย์ฉันท์และกลอน   เสนาะไซร้   
ผูก.....เรียงร่วมอักษร                มิห่าง
พัน....ซ่อนคมเก็บไว้                มิ่งแม้นฤดีถนอม

สิริวตี

 

ยอมยลยามย่างเยื้อง     จรลี
ประหนึ่งภาพพึงมี         แน่งเนื้อ
พิศพักตร์ลักษมี           เอิบอิ่ม
สวยดั่งดังมีเชื้อ          หล่นฟ้ามาดิน

วิริน
๒๕/๑๑/๕๙