...คนก่อสร้าง...

แดดอ่อนอ่อนซ่อนเงานั่งเจ่าจุก
ใต้ร่มซุกลมเย็นนั่งเอนหลัง
สองตาเพ่งมองงานสื่อสารดัง
ว่าเรายังส่วนไหนรีบไปทำ

งานก่อสร้างทางจรคนหมอนหมิ่น
แม้หากินสุจริตยังคิดย่ำ
กายมอมแมมเลอะปูนเพิ่มพูนดำ
แดดกระหน่ำซ้ำสองก็ต้องทน

มิเคยโทษเวรกรรมให้ช้ำจิต
สู้ชีวิตขายแรงทุกแห่งหน
พอได้กินวันวันเพราะมันจน
ก็มีบ่นบางตอนเพื่อผ่อนคลาย

เพื่อนร่วมงานต่างด้าวชาวเขมร
ความชัดเจนนั่นหรือคือสหาย
ผูกสมัครรักจริงทั้งหญิงชาย
ขายแรงกายแลกเงินดำเนินไป

ความบันเทิงเหลิงถิ่นนั้นสิ้นสูญ
ความเกื้อกูลต่อกันแบ่งปันให้
เสียงหัวร่อสนุกคือสุขใจ
คราบเหงื่อไคลไหลเล็ดคือเม็ดเงิน

หันมองเรามิต่างก่อสร้างศิลป์
ทุกบทรินมากมายมิอายเขิน
มุมานะเรียนคำร้อยดำเนิน
ก็สุขเกินบรรยายผ่อนคลายมี

ร้อยอักษรกลอนหนอคนก่อสร้าง
เขียนยามว่างปูนหมดเป็นบทศรี
แม้นมิเห็นบทกลอนอ้อนพาที
แท้ชีวีอ่อนล้า หลับตานอน

พิณจันทร์

มีปูนอยู่พอดีพี่ขายให้
ถ้าถูกใจให้ฟรีศรีสมร
สู้ชีวิตลำบากอยากอาทร
รับงามงอนมาเลี้ยงเพียงเอ็นดู

งานก่อสร้างอย่างเก่าเอาไว้ก่อนเก็บทุกข์ร้อนเมื่อครั้งยังอดสู
ลืมความจนหม่นไหม้ใจโฉมตรู
จากเสื่อปูหมอนเก่าเจ้าคุ้นเคย

สู่วิมานหลังน้อยที่คอยเฝ้า
รอเพียงเจ้าร่วมเรียงเคียงเขนย
พร้อมยินดีต้อนรับนับทรามเชย
อยู่เสบยกับพี่ต่อนี้ไป

หนึ่งร้อยล้านคงพอหนอสินสอด
สะพานทอดเชื่อมฝันวันฟ้าใส
ส่วนเรือนหอร้อยล้านเพื่อหวานใจ
แหวนเพชรใหญ่ร้อยกะรัตมัดนิ้วนาง

หนุ่มเขมรเคยคบลบจากจิต
ขออย่าคิดคืนคู่สู่มัวหมาง
เมื่อจากดินเป็นดาวสาวจงวาง
อย่าเอาอย่างวันทองมีสองจินต์

มาสุขีกับพี่ที่เรือนหอ
เพื่อถักทออักษรป้อนคำศิลป์
ก่อนจะจบนิทานวานยุพิน
วิมานดินที่สร้าง..ยังว่างเอย

ตะวัน

 

 

...ใจแลกใจ...

หนึ่งร้อยล้านวางกองขอน้องแต่ง
เรือนหอแพงราคาชายมาเผย
ทั้งแหวนเพชรร้อยกระรัดชายจัดเกย
พี่ชายเอ่ยพาทีเป็นนิทาน

แม้นหากได้ตามนั้นสุขสันต์หลาย
คงสบายกายผ่องเงินทองผลาญ
นั่งใช้เงินเพลินที่สุขวิมาน
มีลูกหลานห้อมล้อมยินยอนตน

หากแต่ฝันวันนี้จะมีหรือ
เพียงสองมือมั่นหมายคู่กายหม่น
แม้นลำบากเพียงใดก็ให้ทน
เพราะอยากหนีความจนผจญไป

อันเงินทองกองเรือนดูเหมือนสุข
มิต้องทุกข์ร้อนหาชายว่าไหม
หากแต่เงินมีจ่ายสบายใจ
หากแต่หมดเมื่อไรทรวงในตรม

อันเงินทองนั้นจริงแลกสิ่งของ
แต่ใจน้องคล้องใจถึงได้สม
แม้นลำบากหากินจนสิ้นลม
มิงายงมทรัพย์สินชีวินเกิน

แม้นเป็นเพียงเรือนดินถวิลหวัง
แม้นผุพังยังหมายมิอายเขิน
ขอเพียงแต่รักจริงน้องหญิงเชิญ
มิใช่เงินสินสอดแลกกอดนาง

(หากมีเงินร้อยล้านแต่งงานเลย อิอิ)

พิณจันทร์

เห็นแววแล้ววันนี้มีเฮแน่
เธอไม่แลสินสอดลอดหน้าต่าง
เข้าช่องลัดจัดการเอามานวาง
แล้วเชยคางนงเยาว์เข้าหอเลย

เธอช่างงามน้ำใจสดใสแท้
มิเห็นแก่เงินทองจ้องจะเสย
แม่ศรีเรือนจำเพาะเหมาะทรามเชย
ยังมิเคยพบเห็นผู้เช่นเธอ

ใจแลกใจทันทีมิรอช้า
เชิญควักมาแลกกันขวัญเสนอ
กลัววิมานทรุดก่อนตอนนางเจอ
แล้วจะเก้อเพ้อพร่ำกับน้ำตา

ตะวัน

 

(แต่งตัวรอก่อนนะครับ ตอนนี้พี่ไม่สบาย แต่ยังคิดถึงเสมอ)