ทุกคืนค่ำรำพันเพียงฝันถึง
รักเริ่มร้อยลึกซึ้งเพียงหนึ่งพี่
อยากออกปากมากมายหัวใจมี
แต่เก็บกดฤดีให้ลึกลง

หากหายหน้าไปนานพานคิดเพิ่ม
เคยต่อเติมเสริมธรรมพี่นำส่ง
หรือลืมแล้วรักเราเล่นเอาปลง
น้องนั้นคงโศกเศร้าเช้ายันเย็น

สิริวตี

เดี๋ยวนี้ไม่เขียนกลอนธรรมะแล้วหร๋าาาา ปู่!!!

 

ทุกทุกวันรอคอยชะเง้อชะแง้
ทุกวันแปรเปลี่ยนให้ใจลำเข็ญ
เคยพันผูกคมรักสลักเป็น
กลับทำมองมิเห็นถึงหัวใจ

พ่อทูนหัวพันคมอารณ์แปลก
ตอนนี้แยกทางเดินเพลินอยู่ไหน
รักของน้องรับขวัญวันนั้นไง
แล้วทำไมใจเปลี่ยนเวียนกลับคืน

สิริวตี
 

เพลินพี่เรียงร่ายร่ำเป็นคำทิพย์
ขอน้องหยิบมาชิมลิ้มลองหน่อย
ประมวลค่าอาวรณ์ด้วยกลอนน้อย
ลบละห้อยห่มคิดถึงซึ่งหนึ่งทรวง

สิริวตี

ยามเจ้าเหงาเศร้าจิตและเปล่าเปลี่ยว
พี่คนเดียวปลอบเจ้าให้ผ่องใส
ซบอกพี่ร้องไห้ออกจากใจ
น้ำตาไหลร่วงรินผืนสุธา
ร้องไห้ออกเพื่อคลายความในจิต
พี่ใกล้ชิดเจ้ายาอย่าผวา
จะเป็นเกราะป้องภัยเจ้าแก้วตา
ให้น้องยาปลอดภัยจากหมู่มาร
ซบไออุ่นอ้อมแขนอกของพี่
ให้เจ้านี้คลายเศร้าใจสมาน
กอดพี่ไว้ให้คลายทุกข์อยู่นาน
เมื่อวันวานเจ้าสุขคลายทุกข์ใจ