ชะรอยกรรมนำชักทางรักไว้
จึงอาจมิเคยใกล้จึงไขว้เขว
ชาตินี้ส่งหทัยไร้รวนเร
จึงถ่ายเทเพียงนี้แค่พี่ชาย
อย่าได้โทษชะตาฟ้ากำหนด
ฝันสลดสดชื่นตื่นก็หาย
ความรักเอยรักลวงเกิดบ่วงพราย
จนสุดท้ายเกิดช้ำตอกย้ำจินต์
เก็บพระธรรมดำรงตรงนี้เถิด
เมตตาเกิดแก่น้องผุดผ่องสิ้น
ความรักของพี่งามยามยลยิน
แม้เปลี่ยนแปลกแยกกวินท์ยังทรงจำ
เพียงตานอกผู้ใดไม่ร่วมรู้
ตาในอยู่บอกเราทั้งเช้าค่ำ
พี่มอบน้องด้วยใจไร้เงื่อนงำ
เปลี่ยนคนคำลิขิตพี่รู้ที่จินต์
สิริวตี
