..คิดถึงนะ...
ดั่งฟ้าไม่แจ่มแจ้งหมดแรงแล้ว
ใจกายแผ่วแว่วยินทรวงสิ้นศรี
หันทางไหนไม่เห็นเป็นกวี
แค่พาทีคำต่อยังท้อใจ
หมดสิ้นแรงแข็งขันจนหันร่าง
ล้มลงทางแผ่นดินแทบสิ้นขัย
แหงนเงยมองฟ้าหลัวมืดมัวไป
มองทางไหนไม่เห็นเป็นเดือนดาว
ฤาอาจเป็นเช่นฟ้าถึงคราปิด
ห้วงนิมิตกอบเก็บทรวงเหน็บหนาว
อาจเป็นรอบขอบศิลป์หมดสิ้นราว
ในห้วงหาวร้าวจิตลิขิตพัง
เหมือนดั่งสิ้นเสาหลักมิจักสู้
แค่มองดูคล้ายหนามทิ่มตามหลัง
เจ็บเหลือเกินเมินหนีศักดิ์ศรียัง
เป็นความหวังริบหรี่ฤดีนวล
ฝืนตัวเองบ่อยครั้งแม้พังราบ
แสงหนึ่งทาบอาบใจดึงให้หวน
ปล่อยวางใจให้สงบแล้วทบทวน
ทุกอย่างล้วนประสบแค่พบพาน
ท่ามฟ้าหลัวเมฆแซมมิแจ่มแจ้ง
มีเพียงแสงจากใจร่ำไห้ขาน
ขอเวลาสักน้อยเรียงถ้อยกานท์
มิเนิ่นนานดอกหนาจะมาเยือน
รักคิดถึงเสมอ
พิณจันทร์
๑๙ มกราคม ๒๕๖๐
