ฤาเป็นรักโลกศิลป์ถวิลวาด
ด้วยมิอาจครองเรือนเป็นเพื่อนใหม่
หากแต่เป็นแค่ฝันผูกพันใน
รักคล้องไปแค่นี้สุดที่เป็น

แม้นคือรักปักศิลป์ถ้อยจินต์สบ
มิอาจพบตัวจริงทุกสิ่งเห็น
อาจเป็นรักการเขียนใจเพียรเย็น
รักเคี่ยวเข็นให้กลอนอักษรมี

นั่นคือรักมวลมิตรลิขิตแล้ว
เป็นดั่งแก้วขับขานประสานศรี
ด้วยเพราะรักจึ่งเพียรเขียนให้ดี
ร่วมพาทีคิดเห็นอาจเป็นจริง

 

ประพันธ์งามผุดผ่องต้องจิตนัก
อย่าเหินหักดวงใจหทัยหญิง
เสมือนสร้างเรือนใจให้พักพิง
อบอุ่นอิงมิ่งมิตรลิขิตกลอน

หอมละมุนกลิ่นเก่ายามเย้าหยอก
หอมกว่าดอกบุปผาคราลมผ่อน
อุ่นกมลในเมตตาเมื่อครานอน
รำพันซ่อนคะนึงด้วยหนึ่งพิมพ์

สำเนียงนี้ละมุนไมช่างคล้ายนัก
พระจันทร์จักแจ่มหล้าพาใจอิ่ม
ร่ายลำนำน้ำใจให้น้องยิ้ม
หลับตาพริ้มคิดถึงพี่ที่ยังคอย

สิริวตี