เดินวิ่งเลาะเกาะรั้วหัวร่อร่า
แสนหรรษายิ้มรับกับฟ้าใส
ผู้คนหลากมากหน้าผ่านมา-ไป
ปรี่ปราศรัยทักทายยื่นไมตรี

ชื่อ"โซล"คนรักผุดสะดุดคิด
แต่ไร้สิทธิ์ไปพบใช่หลบหนี
หัวใจเพรียกเรียกหามาหลายปี
เธออยู่นั่นฉันอยู่นี่...ศรีธัญญา

 

สองเราเคยเคียงคู่ดูนกใหญ่
เธอบอกไม้ฉันเผลอตามเธอว่า
เอ้ออือออจ้อเจื้อยกันเรื่อยมา
สี่ปีกว่ากลมเกลียวมิเหลียวใคร

หลังคาแดงแผลงฤทธิ์เพิ่มพิษรัก
เธอมาหักคันศรถอนจากได้
ปล่อยอกสาวร้าวรวดปวดตับไต
ทิ้งฉันไว้ผู้เดียวจวนเหี่ยวแล้ว

 

แหม.ๆๆๆพอตะเองหายก้อทิ้งฉานเลยน้าาาา

คนรู้ใจเหมือนแก้วอันล้ำค่า
สูงสง่าตราความหวังคะนึงไว้
แต่แล้วแก้วหล่นแตกแหลกทันใด
คนรู้ใจกลับกลายคล้ายทารุณ

เพียงน้ำคำดั่งน้ำทิพย์รินดับทุกข์
ช่วยฉุดปลุกพลังชีพชื่นสดใส
ไมตรีเพื่อนพี่น้องคนรู้ใจ
ฉ่ำหทัยหายทุกข์ท้นพ้นตรมตรอม

ทุกค่าคำล้ำเลิศประเสริฐนัก
ชวนตระหนักเพราะเสมือนเป็นทิพย์หอม
และดังน้ำมนต์ล้างกมลมอม
ให้ชื่นพร้อมเบิกบานสราญครัน

งามคำหยาดหยาดใจด้วยใครสร้าง
มาชะล้างความทุกข์ให้สุขสันต์
หากเราร่วมเรียงหยาดระหว่างกัน
ทั้งโลกนั้นดุจโลกทิพย์ระยิบจินต์

สิริวตี

คนรู้ใจเป็นได้ทั้งชายหญิง
เพื่อพักพิงอิงหัวใจไล่อ่อนล้า
คำหยดหยาดดั่งน้ำมนต์รดรินทา
สุขชีวาชื่นรื่นสราญพราย

หากเราร่วมร้อยเรียงหยาดระหว่างกัน
ทุกข์อนันต์คงจบกลบสลาย
โลกเปี่ยมสุขสีสันพรรณราย
เปลี่ยนทุกข์คลายกลับสุขสรวงในใจ

เพียงน้ำคำดั่งน้ำทิพย์รินดับทุกข์
ช่วยฉุดปลุกพลังชีพชื่นสดใส
ไมตรีเพื่อนพี่น้องคนรู้ใจ
ฉ่ำหทัยหายทุกข์ท้นพ้นตรมตรอม


หากน้ำคำเป็นดั่งพลังชีพ
แบบบางกลีบผกากล้าผายผิน
มธุรสพจนารถหยาดหยดริน
น้าวโน้มสิ้นทุกข์พ้นหม่นหทัย

จักเช้าค่ำร่ำร่ายมิหน่ายท้อ
เนาพะนอร้อยลำนำคำสดใส
เป็นดั่งสร้อยสังวาลย์สานสายใย
มอบแด่คนรู้ใจให้ยลยิน...

Soul

ได้แต่เฝ้ารอเขาอยู่ห่างห่าง
ใจอ้างว้างขาดคู่ทำไฉน
มันเจ็บปวดรวดร้าวล้วงทรวงใน
จะอย่างไรยังลืมเขาไม่ได้เลย

จะให้เอ่ยคำใดแทนคำรัก
ก็มิอาจสมัครเอื้อนอั้นกลั้นเฉลย
เก็บเอาไว้ในหัวใจเหมือนอย่างเคย
แล้วละเลยทำเฉยเฉยแสร้งยิ้มไป

มีเงาเขาเฝ้ารอไร้ความหวัง
แต่ก็ยังขอฝันและขอใฝ่
ใครว่าเราโง่เง่ารอร้าวเพื่ออะไร
ตอบไม่ได้เพราะหัวใจนั้นขอมา

อีกนานไหมจะเจอคนรู้ใจ
ได้อยู่ใกล้คิดถึงคะนึงหา
ทอดถอนใจลอบมองดูนาฬิกา
วันเวลาผ่านพ้น....ช่างห่างไกล