ต้องลืมตาตื่นมองความจริง
มองทุกสิ่งอย่าแต่งเติมเสริมให้เคว้ง
ไม่มีคนรู้ใจดั่งเชลง
แต่โหวงเหวงมีแน่ถ้า"ขาดลุง"

จะวัยไหนเราก็ไม่เห็นแปลก
มิตรภาพแทรกซึมได้ฉะนั้น
เชลงเลบงอย่างรู้ทัน
ไม่มีขีดคั่นค้ำกั้นกราย

อ่านแล้วไซร้ไยคำนั้นแหม่งแหม่ง
เพราะพี่แกล้งเขียนแปดบ้างแปดหาย
กับอักษรวรรคสองของคำท้าย
เพราะพี่คล้ายเขียนลงตรงเสียงตรี

สิริวตี

แง่วๆ แกล้งน้องให้อ่าน
 

...ใช่ครับคุณออม ตามที่วตีบอกไว้
ถ้าจะต่อกลอนผู้อื่น เราต้องดูคำท้ายของบทสุดท้ายของคนที่ต่อ
เพื่อนำมาใช้เป็นคำสัมผัสกับบทแรกของเราครับ

ผมลองคัดลิ้งค์ คำแนะนำที่ท่านระนาดเอก
ได้กรุณาแนะนำมาให้ศึกษานะครับ
เผื่อจะเป็นประโยชน์ครับ

Soul

http://aromklon.com/index.php?topic=1401.0

 

ฉันทลักษณ์อาจเคลื่อนเลือนไปบ้าง
หากแนวทางความคิดพินิจปรี่
ทั้งลุ่มลึกอ่อนไหวในวลี
มาดกวีมีสง่าอนาคต...

Soul คุณออม ยังมีคลาดเคลื่อนเรื่องฉันทลักษณ์บ้าง
นะครับ หากศึกษาให้แม่นอีกนิด จะไปได้ไกลครับ
เพราะมีจินตนาการ แรงบันดาลใจที่ดีมากอยู่แล้ว
ซึ่งเรื่องนี้สอนกันไม่ได้ครับ
มาต่อกลอนที่อารมณ์กลอนบ่อยๆสิครับ
รับรองแป๊ปเดียวไปโลด
(เอ๊ะ เข้าข่ายล่อลวงไหมเนี่ย ...หึหึ)

 

 
ขอบคุณทั้งน้องวตีและคุณโซลนะคะสำหรับคำแนะนำ

มาเฮฮาประสาคนน่ารัก
มาทายทักอะไรเอ่ยเฉลยขำ
มากันเถิดมิ้งมุ้งมาปรุงยำ
คนละคำอร่อยแม่คอยแล้ว

สิริวตี

พี่ออมอย่าได้ท้อ ขอเม้าส์มีลุงแถวนี้แต่ก่อนยิ่งกว่านี้อีก คริๆๆๆๆๆๆ.....

เขาน่ะเขียนกลอนจนบ้า เลยเก่ง 5555

 

คราเหงามีคู่สร้าง      ความคิด
จนจบตรงลิขิต           เพื่อนเพี้ยน
สีสรรเสกประสิทธิ์     พี่ช่วย
พออยู่นานเริ่มเฮี้ยน   เหอะนี้คือลุง

สิริวตี