แต่งเหมือนยังตาเห็นเฉกเช่นนี้
สาวชัยศรีซาบซึ้ง...ถึงผงะ
แถมท้ายขวางถางถาก ปากเหรอฟวะ
แหมคอยฉะฉันอยู่เรื่อย...ไม่เมื่อยรึไง

แต่โบราณโบร่ำจำแม่สอน
คนหัวอ่อนเยี่ยงฉันนั้นตรองไตร่
มิเคยเที่ยววาวัดหรือนัดใคร
กินเสร็จไสหัวนอนพักผ่อนพุง

คิดหาคู่เหมือนกัน...แต่หวั่นว่า
กลัวบรรดาเมียหลวงตามทวง...ยุ่ง
มิอยากตกเป็นข่าวฉาวทั่วกรุง
ยิ่งตาลุงโซลซั้ว เนี่ย...!ตัวดี

 

กลอนหน้าต่างร้างคู่อุดอู้เปิด
แง้มเตลิดหล่นร่วงหมุนควงรี่
ร้องอุแว้แก่เสียงสำเนียงชี (SHE)
กำเนิดนี้..กึกก้อง..ละอองดิน

ฤกษ์สกาวดาวหางเปลี่ยนทางหมุน
วันเดือนลุ้นมั่นเหมาะเฉพาะถิ่น
อ้างดาราอาทิตย์ตกติดยิน
สรุปสิ้นลืมหายน่าอายจริง

การศึกษาเรียนรู้อุดอู้หลบ
อนุบาลครบประถมขาดอนาจหญิง
ปัจจุบันแปดสิบห้าเรียกย่า..อิง
งานการวิ่งมิขยับ..แค่ขับตี

ซ้อมละครนอนนั่งอยู่หลังบ้าน
พาเล่นงานวานรท่องกลอนสี่
แกเขียนบทสะกดนึกสอน ฝึก ฟรี
สนุกดีละครบ้าบรรดาลิง

เรื่องในจิตคิดมากอยากมี…..
แต่ทำตัว..ง่ายง่ายคล้ายผีสิง
แหงนมองฟ้าครารู้หาคู่ชิง
ก่อนแน่นิ่งหมายมั่นฝันวิวาห์

( ฝันไปเถอะ )

Jannjao





ขอขอบพระคุณภาพและเสียงจากอินเทอร์เน็ต

ตั้งแต่ครั้ง โบราณกาล ตระหนัก
เยี่ยงผู้หลัก ผู้ใหญ่ ในกรุงศรีฯ
ยิ่งมากทรัพย์ ศฤงคาร อุฬารมี
ล้วนหลากหลาย นารี ที่รายล้อม

ช่ำชองเชี่ยว ชำนาญ เรื่องการจัด
แบ่งส่วนสัด จำแนก แจกยาหอม
คนละไม้ ละมือ มิถือ, ยอม
ต่างถนอม น้ำใจ ไม่ฟาดฟัน

จะเป็นหลวง เป็นน้อย คอยป้องปัก
สุขสำลัก มิ่งแม้น แดนสวรรค์
แต่รองรับ เบ็ดเสร็จ...แค่เจ็ดวัน
รีบเร็วพลัน ช้าอด...เพราะหมดแรง...

ขุนโซล ...แหะแหะ...
เรื่องของกลอนพาไป...นะครับ
เรื่องจริงหาเป็นเช่นนี้ไม่...หึหึ

 

 โห...ชายกลอนบ้านนี้..ปากเนอะ

ลาออกจากแม่บ้านดีก่ามั้งเนี่ย
 

แต่ละนายจัดมา....

นางจ๋อยเบย 

โชคชะตาอาภัพกรรมทับถม
ชีวิตขมปี๋เชียวแถมเซียวจ๋อง
โดนพรานไพรโพนทะนาซะก่ายกอง
ขัดขมอง ปวดมึนเข้ากึ๊นไต

ศิน่ะคนมัธยัสถ์ชอบจัดสรร
เนี่ยสวรรค์กรุณาประทานให้
อายุมากฝากออมถนอมไว้
ถอนมาใช้บางเวลา  คราจำเป็น

 

เรื่องนี้หนูขออ่านอย่างเดียว เห็นปากแต่ละลุงแล้วกลั๊วกลัว

 

อาจมีชายใจดีรอทีอยู่
สวรรค์ปูทางส่งคงพบหน้า
หวังได้ควงแขนคล้องต้องชะตา
ที่ผ่านมาเจอะแต่ชายที่หลายใจ

แม้มิเหลือคนดีที่หมายมาด
ขอประกาศข่าวออกจะบอกให้
จะตะโกนดังดังจงฟังไว้
ชาตินี้ไม่ เอาชายกลอนมาอ้อนอิง

 

โหย ย ย ย เหนื่อย

บรรพบุรุษสุดโก้ที่โชว์ก้าง
ทำเอ่ยอ้างอวดอ้าน่าแขยง
เอาเปรียบหญิงจริงนั่นดันตะแบง
คงคิดแข่งกำลังหวังคุยโว

เสมอภาคนั้นมีที่ตรงไหน
พูดแล้วชักหมันไส้ให้โมโห
ทีหญิงมีมากมั่งว่าดั่งโค
พาลพาโลด่าฝาก...แม่ฟักทอง

 

เกิดเดือนห้าหน้าแล้งน้ำแห้งขอด
ผิวดำปลอดผมห่างเส้นจางสี
หุ่นเบ๊อะบ๊ะมักพะโล้กินโรตี
ห้าสิบปีไร้ผัวเนื้อตัวคัน

เข้าบ้านเวียนเขียนกลอนออนไม่เบื่อ
หวังอ่อยเหยื่อชายรวยช่วยสานฝัน
หนุ่มไม่แลแก่ไม่เอาเขารู้ทัน
นั่งคางยันฟันปลอมตรอมเดียวดาย

อ้ายไม่เกี่ยวตำราว่าอย่างนั้นเน่อ

 

"โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า" เขาว่างั้น
แต่นี่ฉันแค้นเก็บเจ็บแต่ก่อน
อารมณ์หลงส่งหลามตามบั่นทอน
อ่ะขอถอน ฤทธิ์สร่างคืนร่างเดิม

ตกใจไหมขอโทษอย่าโกรธนะ
มามามะทานด่วนควรซ่อมเสริม
สลายภาพฉาบฉวยช่วยแต่งเติม
หมดขอเพิ่มได้พี่มีเป็นตัน

 

นึกว่าปี้หนานดีเป็นที่หนึ่ง
หูร้อนฉึ่งเชียวฉันฝันสลาย
พานฉี่อั้นกลั้นต-รดงดระบาย
เล่าขยายความหมดห่อหดใจ

อ้างตำรงตำราอย่ามามั่ว
โดนพี่ขรัวหลอกฉะซะงามไส้
อ้ายน้ออ้ายจืดจิตคิดได้ไง
รู้ถึงไหนอายเขา...เผาตำรา..!?