จิตก็เหมือนน้ำทะเลที่เห่คลื่น
ระส่ายส่ำยามตื่นดั่งคนบ้า
มีกิเลสล้อมรัดสร้างอัตตา
หลงหยิบอวิชชาเป็นอารมณ์

ใครจะกล่าวคุณธรรมกับเธอได้
หรือสิ่งถูกสิ่งใช่อย่างเหมาะสม
หากมิใช่หนึ่งเดียวอย่างเกลียวกลม
ประกายเพชรในตมจะพร่างพราว

สิริวตี


ตาลุงที่ไหนตัดหน้าเนี่ย

ทะเล...ทะเล...เย้...!?นึกได้
เคยแวะไปพักผ่อนตอนยังสาว
เจ็บเพราะรักหักอุระ ระยะยาว
หลบเรื่องฉาวฉุยแฉกใจแหลกลาญ

ลงลอยล่องฟองคลื่นทั้งตื้นเขิน
นอนหาดเนินดูเดือนลอยเคลื่อนผ่าน
จวบฟ้าแปรเปลี่ยนสีราตรีกาล
นับเนิ่นนานปล่อยจิตปิดแผลใจ

ฟ้าเริ่มแดงแสงสุรีย์คลี่สาดส่อง
เกิดปวดท้องขึ้นมาพาหวาดไหว
มองซ้ายขวาท่าทีมิมีใคร
ลุกเร็วไวลงล่องลอยแล้วปล่อยทุกข์

 

ขอตะวันขึ้นแล้วอย่าลับหาย
โปรดอย่าหลบลี้กายให้ไห้หวน
กี่คลื่นแห่งทะเลเห่รัญจวน
นั้นคือล้วนโศกาบวกอาลัย

สิริวตี