หัวข้อ  "ความรักของแม่ที่ฉันเห็น?"
ผู้แต่ง  กวีชาวบ้าน
.....
สองตาเห็นเป็นจริงทุกสิ่งสรรพ
พ่อไม่กลับนับคืนแม่ยืนเฝ้า
นัยน์ตาแม่เหม่อลอยคอยไร้เงา
ลูกอย่างเราเริ่มรู้อยู่แก่ใจ
..
สงสารแม่หมดจิตพ่อผิดนัก
แม่ยืนตักต้มข่าน้ำตาไหล
ฉันแอบมองจ้องแม่แม้จะไกล
แม่ร้องไห้เสมอยามเผลอคน
..
ตื่นทำแกงแรงล้าจนฟ้าสาง
สารพางค์ย่ำแย่แม่ไม่สน
ลูกทั้งสี่กำลังกินกำลังซน
แม่ไม่บ่นสักคำจำเรื่อยมา
..
ทำหน้าที่แทนพ่อฉันพอรู้
ก้มหน้าสู้..เสมอ '' แม่เลอค่า ''
แม่ยอมรับเรื่องร้ายใต้ชายคา
เรื่องบากหน้าหาใครไม่เคยมี
..
'' คำว่าแม่ '' แน่นักแสนรักมั่น
ประหนึ่งจันทร์วันเพ็ญเด่นรัศมี
ส่องประกายปลายฟ้ายามราตรี
ลูกได้ดี..เพราะใครไร้วันเลือน
..
แม่เป็นดาวดวงเด่น..เป็นตลอด
อุ่นอ้อมกอด..ปลอดภัยใดจะเหมือน
เฝ้าอุ้มชูดูแล..ยากแชเชือน
แม่คือเดือนดวงใหญ่ในสายตา
.....
กวีชาวบ้าน

หัวข้อ  "ความรักของแม่ที่ฉันเห็น?"
ผู้แต่ง  วิริน

สำนวน ๔

พอตีสี่เรียกขานปานฟ้าผ่า
ดังยิ่งกว่าเครื่องไฟหาใครเหมือน
หากไม่ลุกเสียงลั่นสั่นสะเทือน
ต้องรีบเคลื่อนจากที่นอนก่อนเรื่องยาว

บอกให้ไปแปรงฟันวันสองครั้ง
ล้างหน้ายังหากเสร็จเช็ดผ้าขาว
ปะแป้งหอมละมุนฝุ่นร่วงกราว
เรียกพี่สาวมาถูจนดูดี

กินข้าวเหนียวเจียวไข่ใส่ต้นหอม
แม่เตรียมพร้อมทุกวันมิหันหนี
มอเตอร์ไซน์พ่วงข้างในบางที
แม่ขับขี่ส่งให้ไปโรงเรียน

ทั้งเลี้ยงเป็ดเลี้ยงหมูแถมดูหลาน
ง่วนกับงานแน่วแน่มิแปรเปลี่ยน
เก็บใบหม่อนจากสวนจวนเหี้ยนเตียน
แม่พากเพียรเพื่อให้ลูกได้กิน

ถึงตอนเย็นหุงหาเตรียมอาหาร
รับประทานร่วมกันฉันถวิล
แม่ยอมอดเพื่อลูกปลูกชีวิน
ฉันชาชินเพราะเห็นเป็นประจำ

มาบัดนี้มิมีแม่เหมือนแต่เก่า
น้ำตาเราร่วงพรูุอยู่เช้าค่ำ
สองมือแม่สร้างสุขทุกถ้อยคำ
จักน้อมนำทำตามยามแม่ไกล

๑๑/๘/๖๐