~☆ กลอนกรรมกร ☆~

สุรีย์ลับขอบฟ้าเพลาค่ำ
ฟ้ามืดดำทึมเทาเข้าหน้าฝน
เมฆบดบังดาวเดือนเคลื่อนคล้อยบน
น้อยผู้คนจะเห็นตามเส้นทาง

หยาดเม็ดฝนเปาะแปะมาแตะผิว
พาสยิวยุบยับมาจับร่าง
หากแต่หยาดเหงื่อชุ่มเกาะกุมนาง
ผิวกระด้าง..จ้างให้ไม่ระคาย

มัวทะเลาะกับฝนถนนเปียก
มิยินเรียกหลบฝนเพื่อนจนหาย
เละตุ้มเป๊ะ..โคลนตมผสมกาย
เพื่อนหญิงชายหัวร่อตอม่อบัง

นี่ล่ะหนอ ก่อสร้างทางชีวิต
ฟ้ามืดมิดแบกหามสร้างความหวัง
อาจบางคราได้กิน พอประทัง
ชีวิตยังไม่สิ้นต้องดิ้นรน

หากมัวท้อรันทดทั้งหมดแย่
เปียกก็แค่เสื้อผ้ายามหน้าฝน
เปียกหยาดเหงื่อทุกวันนั้นทุกคน
น้ำตาหล่นมาล้างก็จางไป

เสียงรถปูนเข้ามาต้องลาก่อน
ลาจันทรอ้อนแสงแถลงไข
ตราบชีวิตเดินดินมิสิ้นใจ
หากินได้มิของอมือตีน

พิณจันทร์
๒๐ สิงหาคม ๒๕๖๐