เพียงพาซื่อมือไวไร้เฉลียว
พลาดหนเดียวสติวิปริต
มากถึงกับกริยาคราครุ่นคิด
วุ่นวายจิตแวดวงคงเห็นเรา

ท่องตามตรอกซอกซอยเคยลอยร่า
เอ่ยวาจาขวาซ้ายทักทายเขา
ป้องปากเอิ้นอู้แอ่วดังแผ่วเบา
ยอหยอกเย้ายิ้มแหย่ให้แก่กัน

ยามนี้ย่อคอหดหมดสภาพ
เดินสูบสาบมองทางเอียงข้างหัน
ก้าวรีบเร่งเกรงพบหลบพัลวัน
หลีกนี่นั่นชุมชนคนไปมา

เพื่อนแลบลิ้นปลิ้นตาว่าเย้ยเยาะ
เพื่อนหัวเราะว่าย้ำสมน้ำหน้า
เพื่อนซุบซิบหยิบยินว่านินทา
เพื่อนเฮฮาว่าถ่อยคอยเติมร้าย

หวาดกังวลบนเตียงเที่ยงคืนค่อน
คอยหลอกหลอนนอนหลับกระสับกระส่าย
ทะลึ่งลุกทุกข์โจมเหงื่อโซมกาย
อยากจะตายอายคนพ้นเสียที

หากเผลอผิดพลั้งชั่วตัวย่อมรู้
ถูกเผยสู่สื่อสับสิ้นอับศรี
หากเม้มมิดปิดฝังยังโชคดี
จงเป็นที่สุดท้ายเถิดหมายทำ

รพีกาญจน์

กาลครั้งหนึ่ง...นานเหลือ.....เมื่อตะกี้
ใจดวงหรี่ สึ่งตึงถึงถลำ
อ่านกลอนเคลิ้มเริ่มหลงคงเก็บงำ
แล้วพึมพำกับตนส่งผลใจ

ว่าเขาเพียรเขียนถึงซึ้งเรานัก
คิดว่ารักแล้วนั่นแอบหวั่นไหว
คงประสบพบพึ่งซึ้งทรวงใน
แท้เขาเขียนถึงใคร..มะใช่เรา