ถึงห่างยังห่วง

ไกลเกินเอื้อมเชื่อมฟ้าทบหล้าเทียบ
อยากเลาะเลียบร่วมทางก็ห่างเหิน
ในอกใจเงียบงำระกำเกิน
หรือบังเอิญพบพาน เพื่อผ่านเลย

ได้ประสบดวงขวัญแล้วผันพราก
จำต้องจากร้างไกลโอ้ใจเอ๋ย
นานเพียงไหนหวานรื่นได้ชื่นเชย
ได้แต่เผยสร้อยกานท์ล่องผ่านลม

สุขเถอะนะนุชเจ้าหากเศร้าสร้อย
ฝากลมร่ำคำร้อยทยอยผสม
ละล่องผ่านน่านฟ้าเคล้าปรารมภ์
มาห้อมห่มนิ่มน้องคลายหมองทรวง

คิดถึง.....

มนต์คำ
18-10-2560

บางอย่างที่หายไป

บางสิ่งอย่างเลือนบทค่อยถดถอย
เหลือร่องรอยเก่าคร่ำกระดำกระด่าง
เป็นภาพบนผืนผ้าอันฝ้าฟาง
ลอกร่อนกลางสายกาลที่ผ่านไป

แต่บางสิ่งงดงามมาทรามสิ้น
ต้องพังภินท์กลางโลกที่โยกไหว-
ด้วยอารมณ์ซมสั่นโถมปั่นใจ
โดยมิได้ใช้สติดำริตรอง

เสียดายความงามล้วนควรประดับ
มาย่อยยับปรักป่นอย่างหม่นหมอง
สิ้นสุดแล้วความฝันร่วมครรลอง
มีอันต้องร้าวรานก่อนการควร

ดั่งสายน้ำฉ่ำใสหลากไหลล้น
ยามล่องเลยผ่านพ้นไม่วนหวน
น้ำใจเจ้าเล่าจะพรากไม่หลากทวน
หรือจึงด่วนร้างลา  สิ้น อาลัย

คิดถึง..

เพราะรัก

ลมหนาวโชยแผ่วพลิ้วไล้ผิวน้ำ
ไหวระส่ำรายระลอกกระฉอกฝั่ง
สายลมโหมห้อมเห่ประเดประดัง
ลานเทยังสะท้านดุจลานทรวง

อยู่ไหนนะคนดีคนที่ซึ่ง
ใจดวงหนึ่งสุดแสนจะแหนหวง
ยินแต่เสียงพลิ้วพรมของลมลวง
พัดเพเลยผ่านล่วงผู้ห่วงคอย

ใจเจ้าคงรวนเรหันเหห่าง
ลานเทร้าง นางรอนไม่ย้อนถอย
ทิ้งพี่คร่ำครวญหานัยน์ตาปรอย
เพียงร่องรอยที่เหลือไว้เจือลาน

หนาวสะทกอกสะท้านร้าวรานนัก
เกินจะหักอาวรณ์เคยอ่อนหวาน
เฝ้าแต่รอนงพะงาอยู่ช้านาน
ทรมานทรกำก็จำทน

ฝากสร้อยสาส์นกานท์ผสมปนลมล่อง
ผ่านห้วงห้องท้องทะเลข้ามเวหน
หอบปรารมภ์ลามบ่าถึงหน้ามน
จากทรวงคนร้าวราน ณ ลานเท!

คิดถึง..
มนต์คำ
20-10-60

ยินดีครับสิริวตี ขอบคุณที่มาเยือน

หากมีมนต์ดลใจในอักษร
จะเว้าวอนอ้อนคำค่ำยันสาง
เพื่อฝากให้ครบถ้วนบอกนวลนาง
โดยมิพรางความนัยจากใจเลย

จะวาดลักษณ์ถักคำแล้วทำสร้อย
วางให้พร้อยเพียบลานต่อกานท์เผย
ขอเพียงคนซึ้งคำที่พร่ำเปรย
จะเอื้อนเอ่ยอ้อนอรรถไว้มัดทรวง

ขอบคุณขอรับสิริวตี ขออภัยที่ตอบช้า

ลานเทถิ่นเทใจทิ้งไปแล้ว
ลับเลือนแววอาวรณ์อันอ่อนหวาน
เหลือแต่ความขื่นขมจนซมซาน
เป็นเศษซากกากชานเกินสานใย

สู้ลัดเลาะเสาะหามาถึงถิ่น
คนคุ้นชินไม่รู้ว่าอยู่ไหน
คงจะลืมเลือนค่าสัญญาใจ
จึงปล่อยให้รอคว้างกลางลานเท

ด้วยความยินดีครับ

อาจเคยพบสบกันในวันก่อน
บนลานกลอนเกลื่อนคำลำนำกล่าว
ร่อนเร่ไปหลายเวบหวังเก็บดาว
แต่ก็ร้าวทุกที่จึงหนีมา

ครับผมน่าจะเคยต่อกลอนกัน
+++++++++++++

เพ้อ.....

พี่พร่ำเพ้อละเมอหาแก้วตาเจ้า
ทนเงียบเหงาเฝ้าแลชะแง้หา
ไม่เห็นเงายอดขวัญกัลยา
ในอุราร้อนรุ่มราวสุมไฟ

ฝากสายลมพรมผ่านไปหว่านล้อม
ลำเพยพร้อมรำพันเพื่อสั่นไหว
จงคิดถึงคะนึงหาทุกคราไป
ทั้งดวงใจเป็นพลีให้พี่ครอง

มนต์คำ

ช่างหอมหวานยิ่งนักความรักนั้น
หากต่างมีใจมั่นพลันสุขสม
แต่ยามร้างรากันสิ้นวันชม
หวานก็กลายเป็นขมต้องข่มใจ

แต่จะห้ามหัวใจมิให้รัก
มันยากนักหักได้กระไรไหว
ถึงรู้ว่าร้อนรุ่มดังสุมไฟ
หามีใครเล่าเอยไม่เคยรัก

รักตัวเองดีแล้วครับ

ร้างแล้วหรือรักในหัวใจเจ้า
เหลือเพียงเงาพร่าเลือนที่เคลื่อนไหว
ยังเขยื้อนวูบวาบเป็นภาพไกว
แกว่งอยู่ในกลางทรวงทุกช่วงวัน

เพราะคิดถึงจึงตามมาข้ามเขต
อยากถามเหตุอันใดจึงได้ผัน-
ห่างเหมือนสิ้นเยื่อใยอาลัยกัน
ลืมคำมั่นสัญญาเคยพาที

หากว่าใครเคยโศกวิโยคยับ
ไม่เทียบกับข้างในหัวใจพี่
จะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไมตรี
ต่างเคยมีต่อกันต้องบั่นรอน

ไกลสุดฟากฟ้าไหนมิใคร่เกี่ยง
ขอแต่เพียงอย่าคลายรักถ่ายถอน
ต่อให้ข้ามนทีสีทันดร
กี่มอดมรณ์ซอนหาไม่รามือ

ขอแค่ได้รู้
จะพาใจไปวางให้นางถือ
จะเก็บหรือจะคั้น ก็มันคือ
ใจที่ดื้อ เกินรั้งมาขังแล้ว

มนต์คำ ร่ำไรเรื่อยเปื่อย