ครั้นมืดดำค่ำมาฟ้าคงฝน
น้ำหลั่งล้นแอ่งอ่างล่างขุมขัง
สวนลำไยไม้ผลโค่นผุพัง
กว่าลดฝั่งเหี่ยวเฉารากเน่าตาย

ที่ให้ดอกออกพวงบานร่วงหล่น
เริ่มชูต้นพ้นผลิสิสูญหาย
เจอแดดเผาเช้าส่องร่องระบาย
ร้อนละลายตายเกลี้ยงเหลือเพียงดิน

สูงเขินโคกโชคดีมีน้อยเสีย
แต่แสนเพลียหญ้าปกรกคลุมถิ่น
ถาโถมตัดกวัดไกวเหงื่อไหลริน
เงินโบยบินจ้างจดหมดกอบกำ

ที่เคราะห์ร้ายรอแห้งจัดแจงใหม่
รถปรับไถดอนดุมราบลุ่มต่ำ
ลอกร่องลึกรองรับระดับลำ
ปีหน้าน้ำทะลักสิ้นหนักใจ

ขุดหลุมผากตากดินอินทรีย์ผง
มูลหมักลงหญ้าฟางสับวางใส่
เตรียมต้นพันธุ์ชั้นยอดฃปลูกปลอดภัย
ชีวิตใหม่เกิดเป็นเห็นอีกครา

วันหมกมุ่นฝุ่นดินกินข้าวสวน
กับกระบวนทำงานการก้าวหน้า
มือเปื้อนเปรอะเฉอะแฉะแตะหูตา
หลายเวลาไม่ว่างจึงห่างกลอน

รพีกาญจน์

 

เช้าหัวยุ่งมุ่งงานขมันขมี
เม็ดเหงื่อปรี่เป่งปุดมิหยุดหย่อน
หมายเงินตรามาตุนทำทุนรอน
อย่าเพิ่งค่อนขอดคำ...ทำแต่งาน

ทุกคืนสาวสู้ทนอยู่จนดึก
นั่งงักงึกงุนงงโปรดสงสาร
พักผ่อนไม่เพียงพอทรมาน
กลัวเพื่อนบ้านขาดขามันด่าเอา

สมองล้าชาเฉยเลยรู้ไหม
จะมิไปหรือนั่นฉันก็เหงา
เสียงติ๊งไลน์รุกเตือนเพื่อนรบเร้า
อยากจะเข้าเขียนกลอน..แต่อ่อนแรง

ดิน