....ช่างเหอะ....

อิสระ พันธะใด ก็ไม่เหลือ
น้ำตาเจือกี่ครั้ง ก็ยังไหว
จากวันนี้ก้าวต่อมิง้อใคร
หนทางไกลยังมีที่ก้าวเดิน

ความเปลี่ยนแปลงก็เห็นเป็นระยะ
ตามจังหวะก้าวยืนสุขตื้นเขิน
แต่มิใช่เป็นทุกข์เริงรุกเกิน
แค่มิเมินเมื่อเห็นความเป็นจริง

เมื่อพินิจพิเคราะห์เป็นเหมาะมั่น
เหตุใดกัน ห่าง-หาย เพื่อนชายหญิง
บ้างตัดขาดชะงักมิพักพิง
หลายหลายสิ่งก่อนนั้นสะบั้นลง

หากจะมองตัดพ้อหรือต่อว่า
แล้วก็มาขุดคุ้ยเรื่องผุยผง
มิตรภาพหวานชื่น ฤายืนยง
ความมั่นคงสิ่งใด ฤาให้มี

เปลี่ยนแปลงไปตามกาลประมาณนั้น
คิดให้มันปลงตกนรกหนี
เมื่อไม่คบจบสิ้นก็ยินดี
ตายเป็นผีจากกันเท่านั้นเอง

พันธะใจให้ซึ้งคิดถึงนะ
แม้นว่าจะระบมคำข่มเหง
ขอยึดทางสร้างสรรสุขบรรเลง
แม้วังเวงอยู่บ้าง "ก็ช่างมัน"

พิณจันทร์
๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๐

 
โลกสังคมออนไลน์เมื่อได้เกิด
สิ่งประเสริฐนำวางก็สร้างสรรค์
แต่บางคนหาประโยชน์ต้องโกรธกัน
มิตรแท้นั่นหายากคนมากมี

แต่มิใช่ให้มองจดจ้องหน้า
เบื้องหลังคว้าซ่อนนัยจิตใจผี
และมิใช่เรามองเขาต้องดี
ทุกอย่างที่มุมมองคนต้องใจ

อาจบางคนนั้นแย่ก็แค่เขา
ดีต่อเราบอกงามอร่ามใส
อาจบางครั้งหยอกเอินมากเกินไป
ผิดทรวงในมหันต์จบกันจริง

อิสระของใจเลือกใช้เถิด
ทุกอย่างเกิดมากมายตั้งหลายสิ่ง
โลกโซเชียลเรียนรู้อยู่ระวิง
เพื่อนชายหญิงอิงแอบในแบบตน

ต้องแยกแยะส่วนตัวถ้วนทั่วคิด
ไม่มีสิทธิ์แสดงทุกแห่งหน
เรื่องของเขาเราเห็นเป็นบางคน
ต่างเหตุผลซ่อนไว้คนใกล้ตัว

คำว่าลืมเพื่อนมิตรคิดว่าไม่
ลืมมิได้เคยคบประสบทั่ว
หากแสร้งลืมลบวันมิพันพัว
มองถ้วนทั่วปล่อยวางก็"ช่างมัน"

พิณจันทร์
๒๙ ธันวาคม ๒๕๖๐