ฟังน้ำคำพร่ำเพ้อละเมอหวน
ทุกสิ่งล้วนชวนชี้มาตีแผ่
เก็บเรื่องเก่าเนาว์นานผ่านดวงแด
ลึกข้างในท้อแท้ทุกข์ฤทัย
..
หวนคะนึงถึงรักเมื่อแรกพบ
ตาประสบสายตาวันฟ้าใส
งานกีฬาสถาบันวันรวมใจ
มหาลัยใดกันฉันอยากรู้
..
ตัดผมสั้นรองทรง..สุดสงสัย
เพื่อนเรียก..ชัย ชัย ชัย..ก้องในหู
เป็นนักบอลคนดังฟังฟังดู
ไม่มีคู่ยืนเคียงเสียงเพื่อนเย้า
..
ยังแอบรักคิดถึงคะนึงหา
สามสิบปีกว่ากว่าตั้งตาเฝ้า
ยังฝันถึงตลอดแอบกอดเงา
คิดถึงเขาคนนั้นจวบวันนี้
..
กวีชาวบ้าน

เมื่อรักแรกแทรกทรวงเกินหน่วงรั้ง
เป็นเหมือนดั่งแมลงหลงแสงสี
ความงดงามหวานซึ้งอันพึงมี
ย่อมเหลือที่จะทอนให้รอนราน

แม้คืนวันผันผ่านมานานเนิ่น
นานจนเกินย้อนรอยจำคล้อยผ่าน
เก็บงำความหม่นช้ำเป็นตำนาน
แม้สายกาลล่วงเลยไม่เคยลืม

มนต์คำ

ใจเจ้าเอยเคยอยู่ก็รู้หาย
หรือใจหน่าย, ใจกลุ้ม, ใจลุ่มหลง
กับคนอื่นคนไกลใดดำรง?
ใจที่เคยมั่นคงพลันคดโค้ง

ฟังคำกล่าวเรียงถ้อยทำนองกลั่น
ฟังคำมั่นถึงนุชอย่างสุดโต่ง
ฟังเจื้อยแจ้วเจรจาพาจรรโลง
เยื่อใยโยงเพื่อมลายหายสักวัน?

กระนั้นฤๅทั้งมวลล้วนว่ารัก
ใครฟังแล้วคุ้นนักต้องหวาดหวั่น
กระนั้นคือความช้ำเจ็บซ้ำพลัน
พิษแผลเก่าเรานั้นมันไม่ลืม

สิริวตี

หยาดหยดร่วงทวงหาเวลาเหงา
กลั่นกรองเคล้าวิปโยคจำโศกดื่ม
น้ำใจรักวักทิ้งแค่หญิงยืม
จิตปลาบปลื้มรัดทนสลดใจ

หรือเป็นกรรมทำเก่ามัวเมาสุข
จึงเจ็บจุกจนเจียนวนเวียนใหม่
โอ้ละหนอท้อแล้ว..พี่แคล้วไกล
มือคว้าใกล้...หายลับ...เธอกลับลำ

 Jannjao

พี่มนต์คำ อย่าถือสาลุง soulเลยนะคะ ท่านเขียนกลอนแบบนี้แหละ ประหนึ่งด่า ประหนึ่งเพ้อ ท่านหัดกลอนอยู่นาน แต่ไม่มีอะไร เหมือนพาดพิงแต่ไม่ได้พาดพิงหรอกค่ะ ท่านเขียนกลอนงงๆ ช่วงนี้เพื่อนซี้หายหมด ยาคงหมดกระปุกด้วย พี่เข้ามาท่านถึงเล่นกับพี่มนต์คำคนเดียว วตีชวนลุงsoulมาเล่นกลอนบ้านนี้เองเลยรู้ว่าเพี้ยนแค่ไหน... (ไม่กล้ากล่าวเดี๋ยวหัวเราะทั้งบ้าน555)
ขออภัยนะลุงsoul เผาหน้าบ้าน