ริ้วลมหนาวผันสายรำพายแผ่ว
พากลิ่นแก้วกรุ่นย้อมจนหอมหวน
ผ่านพ้นช่วงวสันต์เหมันต์ทวน
แก้วยังอวลกลิ่นร่ำเหมือนค่ำนั้น
เยียบเย็นยามลมเหนือลามเจือฟ้า
ย้อมอุราเงียบเหงาด้วยเงาฝัน
ยินไหมคำพี่ร่ำร้อยรำพัน
ย้ำว่ายังยึดมั่นสัญญาใจ
แม้ห่างไกลเกินเห็นยังเป็นห่วง
ทุกทุกช่วงของวันก็หวั่นไหว
คำนึงนุชสุดถอนอาวรณ์ใน
ห้วงหทัยห่วงหาทุกนาที
มนต์คำ
