❣แค่ฝนปนหนาวมา❣

ฝนตกปรอยปรอย เพียงน้อยนิด
หากแต่ฟ้ามืดมิดเมฆปิดแสง
มิหนำซ้ำอากาศประหลาดแรง
หนาวเหน็บแฝงลมผ่านสะท้านกาย

ฤดูกาลผ่านเปลี่ยนโลกเวียนหมุน
แสงแดดอุ่นเคยเยือนก็เลือนหาย
มวลไม้ดอกเคยเห็นเป็นเรียงราย
ลมก็พัดกระจัดกระจายสลายไป

ที่ร่วงหล่นรอบเรือนเสมือนอยู่
ที่ล่วงรู้เรือนรักก็ผลักใส
เฉกเช่นนี้เปรียบเปรยคุ้นเคยใจ
เปลี่ยนผลัดใบดั่งรู้ฤดูกาล

อากาศหนาว ล่วงรู้ฤดูใหม่
ฝนแทรกในให้หนาวราวประสาน
ให้รู้สึกทะลวงถึงดวงมาน
หนาวสะท้านกว่าใครผลัดใบตน

รู้ว่าหนักเหลือเกินถูกเมินหมาง
กอดใจบางฟันฝ่าเมฆฟ้าฝน
หนาวอากาศสาดหนอยังพอทน
หนาวกมลมาเจือเจ็บเหลือเกิน

ฟ้าอึมครึมครึ้มฝนปะปนหนาว
แค่บางคราวอากาศซัดสาดเหิน
ดั่งทรวงในไหม้หมองมิต้องเชิญ
แค่เพียงเดินผ่านไปก็ได้เจอ.

พิณจันทร์
๒๘ ธันวาคม ๒๕๖๐

 
ฝนตก..ปรอยปรอยลมพลอยพัด
โบกสะบัดเม็ดฝนระคนหนี
แม้ฝนตกหยุดบ้างในบางที
แต่ปรอยฝนก็ยังมีลมที่พา

ฤดูกาลสานจิตให้คิดถึง
ห้วงคำนึงยังเหม่อชะเง้อหา
แม้ถ้อยคำบอกพอและขอลา
แต่หัวใจปรารถนาอุราเดิม

ที่ร่วงหล่นปนมาน้ำตาเอ๋ย
ใครมิเคยก็แปลกรักแรกเริ่ม
นั่งมองสายฝนพรำกระหน่ำเติม
คล้ายยิ่งเพิ่มความเหงาขึ้นเท่าตัว

อากาศหนาวกราวกรูพร่างพรูเห็น
ปลิดปลิวเป็นทะลายสยายทั่ว
ใบไม้แห้งเปลี่ยนผลัดสลัดรัว
คล้ายคนยั่วมิคอยจะปล่อยวาง

รู้ว่าหนักเกินใจจะไปง้อ
หากแม้นรอก็อาจเลยบาดหมาง
มิเย่อหยิ่งสักน้อย..แค่คอยทาง
กอดใจบางลางเลือนเสมือนคอย

ฟ้าอึมครึมเมฆฝนปะปนหนาว
ฤดูราวบอกเราต้องเหงาหงอย
แม้โกรธเคืองเพียงนิดสะกิดรอย
เพียงเล็กน้อย คิดไปง้อไม่ลง

พิณจันทร์
๔ ธันวาคม ๒๕๖๑

ฝนตกปรอย พลอยหนาวใจสาวสั่น
ทั้งสะบั้นดวงใจคล้ายไข้ป่า
แต่พินิศรู้สิ้น...มิกินยา
แท้อุรา สนาน สำราญมี

ฤดูกาลผ่านพ้นจากคนเศร้า
ก่อนเคยเข้าหอห้องความหมองศรี
หากแต่กาลผันเวียนมาเปลี่ยนปี
ดวงฤดี ย่อมเวียนหมุนเปลี่ยนตาม

ที่ร่วงหล่นตนไปก็ให้จาก
ที่เคยฝากสิ่งใดคงไม่ถาม
ให้รู้สึกจรรโลงทุกโมงยาม
มิประนามทำผิดต่อจิตใจ

อากาศหนาวคราวนี้ฤดีสุข
หมองหม่นทุกข์ปรากฏงามสดใส
เหมือนอากาศคลายบ่วงรัดทรวงใน
ปลดปล่อยให้สบายสยายเย็น

รู้ว่าหนักรักเขาต้องเศร้าหม่น
จะมิขนรักมีอย่างที่เห็น
รู้ว่ารักหนักใจสิ่งให้เป็น
จะมิเข็ญหัวใจรักใครเลย

ฟ้าอึมครึมทึมเทา..รุ่งเช้าแจ้ง
ความแห้งแล้งฝนปรอยลบรอยเผย
ความสดชื่นเล็ดลอดคืนกอดเกย
คนที่เคยคิดง้อ..ฉันขอลา.

พิณจันทร์
๖ มกราคม ๒๕๖๑

ฟ้าอึมครึมทึมเทาหงอยเหงาหนัก
คล้ายคนรักปล่อยมือมิถือสา
แม้วันนี้หม่นไหม้ในอุรา
ปรารถนาปล่อยวางคนข้างใจ

รู้ว่าหนักทับถมระทมเศร้า
รู้ว่าเหงาเกินอยู่ต้องสู้ไหว
ก็เมื่อเขาทะลวงแผลทรวงใน
เจ็บปานใดไม่ฝืนขอคืนดี

อากาศหนาวคราวหม่นอดทนหนอ
รักเติมเพียงใดยังไกลหนี
หนาวอากาศสะบั้นในบางที
แต่ก็มีเกราะช้ำเป็นกำบัง

ที่ร่วงหล่นปนมาน้ำตาตก
ปรอยฝนปกปิดมาน้ำตาหลั่ง
แม้นมิเห็นเป็นสายทะลายพัง
ไหลประดังเทสาดมิขาดเลย

ฤดูกาลผ่านไปเหลือใจเศร้า
ไว้เป็นเงาความช้ำระกำเผย
ฝังอดีตกรีดขมไว้ชมเชย
ครั้งหนึ่งเคยอกร้าวหนามาเยือน

ฝนตก..ปรอยปรอย เพียงน้อยนิด
ก็สะกิด ทรวงหม่นอึงอลเหมือน
หนาวคราวใดปรอยฝนร่วงหล่นเตือน
เจ็บมิเลือน จากไปรักไม่จริง

 

พอแย้วๆๆๆๆ สำนวนนี้ ฮ่าๆเอิ๊กๆ เริ่มใหม่ๆเรื่องใหม่ๆจ้า

พิณจันทร์
๖ มกราคม ๒๕๖๑