~*~ เช้าตรู่ฤดูหนาว ~*~

๐ หยาดน้ำระยับวาว.........ดุจดาวกระพริบดวง
ผ่านคืนก็รื่นร่วง...............ระดะพรายประกายวาม
๐ ชื่นช่อพะนอมาลย์.........ทลบานตระการงาม
ภู่ร่อนภมรตาม.................ฉมโชยก็โบยบิน
๐ จู่จับประจบตน..............คุฬปรนกะชีวิน
หวานหอมก็ย่อมสิ้น..........สิริคล้อยทยอยทราม
๐ ดอกรักผลิกลีบแย้ม.......รติแต้มฤดีหวาม
แรกเริ่มประเดิมความ........อุระตรึงประหนึ่งตรวน
๐ มีเป็นก็เช่นนั้น...............จะละวันและคืนควร
พรากพ้นมิวนหวน.............สุขล้วนนิราศลา
๐ โศกซมระทมทน...........ทุรท้นประจญครา
สิ้นสุดสิเนหา...................สรล้ายทะลายทรวง

๐ สกุณาถลาเหินอย่างเพลินหาว
เมื่อเดือนดาววาวตาพรากลาสรวง
อรุโณทัยเริ่มสูรย์เจิมดวง-
เชิงฟ้าช่วงพรายรุ้งยามรุ่งราง
๐ อณูหมอกฟุ้งฟ่องลอยล่องล้อม
ปุยขาวห้อมห่มอยู่จนตรู่สาง
แทรกละอองหม่นมัวคลุมทั่วทาง
บ้างกลั่นหยดน้ำค้างระหว่างคืน
๐ ลิบลิบโน้นปีกนกยังผกผิน
จะทิ้งถิ่นบินฝ่านภาผืน-
ค่อยลับจากสายตาเหมือนว่ากลืน
ตนกับพื้นฟ้ากว้างในสางนั้น
๐ หยาดน้ำค้างพราวเม็ดราวเพชรรุ้ง
เมื่อแสงรุ่งรวีแต่งสีสัน
รอจะเหือดระเหยแห้งในแสงวัน
ทิ้งมาลย์พรรณแวดล้อมในอ้อมลม
๐ เริ่มวันชุ่มผ่านชื้นจากคืนฉ่ำ
คล้ายจะพรำหยาดหยดรดผสม
ให้ดื่มกินน้ำค้างที่พร่างพรม
แล้วจ่อมจมเวิ้งวังลำพังตน
๐ เมื่อฟ้าเบิกบทบาทแสงสาดส่อง
ฝันก็ล่องลอยห่างลับร้างหน
เฉกน้ำค้างกลางแดดที่แผดจน
แห้งเหือดบนกลีบมาลย์ ณ กาลนั้น
๐ เถิดเมื่อพลบตลบล้อมจะพร้อมก่อ
หยาดหยดรอชโลม โลกคลายโศกศัลย์
ถนอมกลีบบอบบางระหว่างวัน
ด้วยกำนัลชื่นฉ่ำแห่งค่ำคืน
๐ แต่หนาวสั่นสะท้านเทียบยะเยียบอยู่
ทุกอณูเนื้อห่มแต่ขมขื่น
แล้งน้ำใสใจจริงทุกสิ่งกลืน-
กับสายกาลเกินขืน...จำฝืนทน
๐ ท่องระหว่างทางฝันอันสุดฟ้า
ด้วยสายตาพร่าพรายที่ปลายหน
เหมือนว่าเห็นที่หมายจึงว่ายวน
แท้ไม่พ้นเวิ้งกว้างอ้างว้างนัก
๐ ค่ำคืนในเหมันต์ดวงจันทร์ผ่อง
แต่คนมองหมองหม่นทรวงป่นปรัก
ธารดาวดื่นดวงพร้อยเคยร้อยรัก
บรรจงถักใยล่วงโยงห้วงฟ้า
๐ ขึงสองปลายขมวดปมปรารมภ์ล่วง
รวบรัดร้อยเป็นบ่วงความห่วงหา
บัดนี้ปลายสายหนึ่งมาถึงครา
คลี่คลายเงื่อนเสน่หาสิ้นอาลัย
๐ ช่อผกาคืนหนาวย่อมพราวพร่าง
ด้วยน้ำค้างวางหยาดจนราดไหล
กลีบดอกรักหักร่วงกลางห้วงใจ
ชุ่มฉ่ำใดฤาฟื้นให้คืนตน

๐ จึงเช้าตรู่ฤดูลมห้อมห่มหนาว
เมื่อฟ้าพราวพร่างแสงทุกแห่งหน
ช่อมาลีสดสล้างน้ำค้างปรน-
เปรอหยาดล้นกลีบเรียวกลางเกลียวลม
๐ แต่หาใช่ดอกมาลย์แห่งวารก่อน
ที่ผุกร่อนเกินบานออกหว่านฉม
มิไยที่น้ำค้างจะพร่างพรม
เมื่อป่นจมหล่มลวงในห้วงกาล

๐ ปีกนกผกวกว่อนค่อยร่อนห่าง
ลับเลือนร่างกลางพรายแดดฉายผ่าน
ปีกรักโบกบินลับไปกับวาร
ปลิดวิญญาณพรากพ้นแต่หนนั้น

วลีลักษณา
๑๐ มกราคม ๒๕๖๑

สรรพสิ่งงดงามตามหน้าที่
มวลมาลีสดสล้างอยู่กลางหน
ยอดหญ้าอยู่ต่ำล่างน้ำค้างปรน
ต่างหยัดต้นเติบต่ออย่างพอดี

อ้อสูงเสียดเบียดยอดขึ้นพลอดแดด
ทอดทอแวดล้อมลนดอกหม่นสี
ยามล้อสายลมพาดเข้าวาดวี
ก็เลื่อมวาวราวมณีในทีนั้นฯ

วลีลักษณา

~*~ ดอกอ้อล้อลม ~*~

แสงสางสาด พาดสาย มาคลายโศก
ห้อมห่มโลก สว่างเรือง ปลดเปลื้องหล้า
จากความหนาว เหน็บเนื้อ เหลือคณา
พ้นผ่านพา รุ้งพร่าง กระจ่างพราย-

ทอลำลอด ทอดลาด ลงพาดแหล่ง
เป็นลู่แสง ยามสาง ขจ่างสาย
น้ำค้างวาว วาบวับ ก็ลับวาย
มอดมลาย รูปร้าง จนรางรอย

ลมโชยเอื่อย ลามอ้อน โลมซอนอ้อ
ต้องดอกฝ่อ ลอยฟ่อง ละอองฝอย
บ้างแรกผลิ ลมผ่าน สะท้านพลอย
ละเลื่อมพร้อย ลู่พลิ้ว ราวริ้วแพร

อารมณ์เอย ปลิวออก ราวดอกอ้อ
ยามลมคลอ โชยเคล้า หยอกเย้าแค่-
โลมลำเอื่อย ออดอ้อน ก็อ่อนแอ
ราวถูกแซ่ โบยซ้ำ กระหน่ำทรวง

ยังเย็นเยียบ เพียบอยู่ บนลู่ย่าง
ทุกสิ่งห่าง ร้างหาย มิวายหวง
แต่ละภาพ พรากพ้น ทิ้งผลพวง
เหมือนคอยทวง พ่วงทบ เกินลบทัน

วลีลักษณา
๑๗ มกราคม ๒๕๖๑

ตัดขาดบาดเจ็บแค่เล็บข่วน
เซซวนเล็กน้อยหรือร่อยหรอ
หันหลังตั้งจิตพินิจรอ
รับช่อรักแท้ช่วยแก้ปม

เนิน จำราย

หากรักแล้วได้สมพิรมย์รื่น
ทั้งหญิงชาย คงชื่น หมดขื่นขม
ไหนเลยจะเศร้าโศกวิโยคตรม
ด้วยหวานล่มรักเลือนจนเคลื่อยคลาย

วลีลักษณา
๒๓ มกราคม ๒๕๖๑

จวบมอดม้วย จุดหมาย ที่ปลายมรรค
หาพึ่งพัก อัมพร ก่อนผันผาย
เข้าสู่เวิ้ง เขตว้าง ห่างวุ่นวาย
ดินกลบกาย คืนกลับ ชั่วกัปกัลป์

Soul Searcher
Inspired to write 18/1/2018

จิตมิเคยเก่าแก่สักแต่น้อย
ใจยังคอยแกว่งไกวอยู่ในขันธ์
ที่อ่อนล้าแรงไปตามวัยวัน
เพราะติดพันความคิดคอยริดรอน

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนปลับสำหรับให้
เกิดสิ่งใหม่งดงามกว่ายามก่อน
ผลัดเหตุการณ์ผ่านล่วงจบช่วงตอน
ทั้งหนาว ร้อน ย้อนฝน เวียนวนปี

ธรรมชาติวาดวางเป็นทางผ่าน
ล้อมวิญญาณ เอื้อสุขในทุกที่
สรรพสิ่งไขว่คว้าบรรดามี
จักพอดีหรือไม่ก็ใจคิด

แสวงหาสารพัดมามัดล่าม
ทั้งหอบหิ้วแบกหามเอาตามติด
รุ่มร้อนดั่งอัคคีลนชีวิต
ความถูกผิดปรุงแต่งจนแกว่งไกว

เพียงหนึ่งน้อยความสงบสยบหมด
หากกำหนดจิตปลงมิหลงใฝ่
ทุกสิ่งล้วนเป็นมีอยู่ที่ใจ
ล้วนมิมีสิ่งใดทำให้เป็นฯลฯ

วลีลักษณา
๒๓ มกราคม ๒๕๖๑

๐ รักไม่มีวันดับลาลับโลก
แม้เศร้าโศกอารมณ์สุดขมขื่น
ร้อนราวเพลิงรุกไหม้สุมไฟฟืน
แต่ยามชื่นสุขนั้นเกินพรรณา

๐ รักหนึ่งที่มั่นคงดำรงอยู่
สถิตคู่ตัวตน หากค้นหา
ก็จะพบประจุในอุรา
ทรงคุณค่าเลิศล้ำคอยค้ำใจ

๐ อยู่นอกเหนือเงื่อนไขใดทั้งสิ้น
สลักจินต์สงบนิ่งและยิ่งใหญ่
ยอมรับอย่างเชิดชูรู้อภัย
คือรักในตัวตนของตนเอง

วลีลักษณา
๒๖ มกราคม ๒๕๖๑

พอดีพี่วลีฟังบทความหนึ่งมาเกี่ยวกับความรักและประทับใจกับประโยคที่บอกว่า ให้
รักตัวเองแบบไม่มีเงื่อนไข
ยอมรับตัวเองแบบไม่มีเงื่อนไข
ให้อภัยตัวเองแบบไม่มีเงื่อนไข