๐ต้องคอยนานปานใดไยจะรู้
ต้องคอยอยู่เดียวดายใครจะเห็น
กระไรเลยลาร้างอย่างเคยเป็น
จะอยู่เย็นเยี่ยงไร...ใจเจียนพัง

๐รอคือ...ทรมาน...ทุกข์
หม่นเข้าคลุก โศกเศร้าเฝ้าแต่หวัง
ส่งข้อความถามไถ่ในภวังค์
กลัวเสียจังเจียดใจให้ใครชม

๐พิไรร่ำรำพัน....ขวัญข้าเอ๋ย
ไฉนเลยเล่าแปลบแสบสาสม
ครารักจากพรากร้างช่างระบม
พึงรู้ข่มขื่นอกสะทกครวญ

๐เมื่อหมอกม่านลานใจเยื่อใยรัก
ที่สานถักทอก่อพึงรอหวน
เยื่อใยบางจางเจือโอบเนื้อนวล
จิตผกผวนผันเผยเคยกลมเกลียว

๐ดุจต้นไม้มาแล้งน้ำแห้งขาด
น่าอนาถกิ่งก้านรานแห้งเหี่ยว
สู้ทนคอยธารเติมแม้นเริ่มเซียว
เพียงกอดเกี่ยวเศษอณูสู่แก่นใจ

๐บนโลกกว้างทางหม่นคนอกหัก
ตกวิชาเชิงรักหลักสูตรใหม่
ศศิเสี้ยวสิ้นแรงแสงรำไร
ขอวาดฝันฝังไว้.....ในบทกลอน..

ดินดิ

 

สายลมโชยโบยโบกดอกโมกไหว
ลู่กวัดไกวถ่ายเทกลิ่นเกสร
เหมือนสื่อสารความสู่หมู่ภมร
ให้ผกโผโล้ร่อนลงซอนมาลย์

ห่วงว่ากลีบบอบบางจะคว้างหล่น
สีสันหม่นหมองลงยิ่งสงสาร
จะกอบเก็บในสมุดนานสุดนาน
แม้แหลกลาญป่นผงจะคงไว้

มนต์คำ

กลิ่นหอมเอยหอมกรุ่นละมุนนัก
รวยรื่นชวนปกปักเก็บรักษา
ล่องลอยพอชื่นใจก็ไคลคลา
ให้ไขว่คว้าเพียงลมมาดมดอม

สูดหายใจลึกล้ำอยู่ซ้ำครั้ง
ให้ซึมทั้งอณูทรวงอย่างหวงหอม
แม้ถึงคราวหล่นร่วงดวงพยอม
จักบานพร้อมสะพรั่งอยู่เคียงคู่ใจ

มนต์คำ

 

หวานเอย...หวานหวานล้ำกว่าน้ำผึ้ง
สู่ทรวงตรึงตรารับประทับใส่
ต้องมนต์คำฉ่ำจิตสถิตใน
มาลีไพรพร้อมเพรียงจะเคียงครอง

หากวันนี้ที่พักหลักอาศัย
ซอกห้วงใจว่างเปล่าขาดเจ้าของ
อกซ้ายพี่พลีไหมหมายจับจอง
เลื่อนครรลองใจสาวให้ก้าวเดิน

Sasi

 

บัดพลีให้ทั้งสิ้นชีวินพี่
นับจากนี้แม้ร่างจะห่างเหิน
แต่ด้วยรักหวานล้ำที่ก้ำเกิน
ย่อมเชื้อเชิญนวลเจ้าให้เข้าครอง

หากมอบรักปักทรวงแล้วทวงกลับ
ใจพี่คงแตกยับสับเป็นสอง
หวังหลอมรวมร่วมฝันตามครรลอง
ผูกพ่วงคล้องชีวิตนิจนิรันดร์

มนต์คำ