...กราบพระใหญ่ไหว้พระปรางค์...

วันหยุดยาวงานว่างเยือนต่างถิ่น
อยุธยาแผ่นดินถิ่นสยาม
มองดูซาก หักพัง ยังงดงาม
มาเดินตามประวัติศาสตร์ของชาติเรา

ที่หลงเหลือไหม้เกรียมแลเยี่ยมยุทธ
บรรพบุรษสร้างไว้เหลือไฟเผา
ภูมิปัญญาก่ออิฐสถิตเนา
สารเคมีสมัยเก่ามิเข้ามา

มิแต่เพียงเยี่ยมชมความขมขื่น
แต่ต้องยืนพิเคราะห์และเสาะหา
ที่ก่อสร้างสูงใหญ่ให้งามตา
เหตุใดหนายึดเกาะมิเปราะบาง

เมื่อค้นหาข้อมูลอิฐปูนปั้น
แท้จริงนั้นบูรณะใหม่สะสาง
หลายครั้งคราหุ้มห่อองค์พระปรางค์
อิฐปูนล่างข้างในนั่นใช่จริง

จอมพล ป.บูรณะชำระเพิ่ม
อยู่คงเดิมศึกษามีค่ายิ่ง
ความเป็นไปให้กล่าวเรื่องราวอิง
หลายหลายสิ่งยังพาค้นหาไป

ความรู้สึกนึกย้อนถึงตอนกราบ
แม้นมิทราบตระกูลปั้นปูนไหน
น้อมสำนึกกราบลงอิฐผงใด
โปรดอวยชัยก่อสร้างงานจ้างงาม

พิณจันทร์
๑๘ เมษายน ๒๕๖๑

 
แบร๊รรรรรรรรร ฮ่าๆๆๆ
 

อยุธยาเมืองเก่าแต่เก่าก่อน
กราบไหว้พระอัมพรก่อนเถิดหนอ
หากมีบุญ..การะเกศ..เป็นเปรตรอ (ฮ่าๆ)
อาจกลับชาติเข้าหอ พ่อหมื่นปี

จะรีบไปไหนเล่ามาเฝ้าแจ้ว
พ่อมันแกว ดุจญาติงามปราชญ์ศรี
เรียนเชิญนั่งตรงหน้าร่วมพาที
กลอนกวีถ้อยศิลป์ดุจจินต์ครู
 

เสียงเออออห่อหมกยกกุศล
คำประพนธ์งดงามอร่ามหรู
ชื่อเรียกยาก คำวางลงพร่างพรู
พิณจันทร์หนู(ฮ่าๆ)อยู่คอยต่อถ้อยเรียง

คำอาสาเออออร่วมห่อหมก
หย่อนยานหกใกล้มานับว่าเสี่ยง(ฮ่าๆ)
โถ ศิษย์น้องปองหามาร่วมเตียง
ชราเยี่ยง ศิษย์พี่แสน..ดีใจ
 

 

ถึงขนาดต้องมุดไปผุดอื่น
แยกดินผืนมิชมพี่คมขำ
โถศิษย์น้อง ถึงขั้นหันระกำ
พี่แค่ดำเนื้อในนอกไม่เว้น

ตื่นตระหนกตกใจอันใดหนอ
ถึงต้องถ่อมุดดินถวิลเผ่น
พี่สดใหม่หายากมิกากเดน
มองเน้นเน้นเห็นแล้วต้องตะลึง

อาจบุพเพสันนิวาสซัดสาดเข้า
ให้สองเรานั่นหนาพรหมตาถึง
มิต้องร่ายมนต์ขลังขมังดึง
แค่ต้องขึงสายสิญน์ล้อมถิ่นเรือน