เวลาท้อแท้สุดๆ แต่บอกใครไม่ได้ บอกไม่ได้จริงๆ ทำยังไงกันคะ

...ชีวิตเป็นเพียงจุดเล็กๆ
ในห้วงเวลาอันยาวนาน
แห่งนิรันดร์กาล...

มองสิ...โลกเวิ้งว้างแสนกว้างใหญ่
ทะเลไกลสุดหล้าขอบฟ้าเห็น
ชื่นอรุณสวยสบพระลบเย็น
เพลินค่ำเพ็ญนวลพร่างขจ่างตา

อันตัวเราเพียงหมุดหนึ่งจุดน้อย
ที่เคลื่อนคล้อยข้ามผ่านม่านเวหา
เที่ยวเลี้ยวเลาะลัดล่วงห้วงเวลา
แห่งนิรันดร์อนันตรา ปรากฏการณ์

แล้วทั้งชังทั้งรักจักเลือนหาย
ต่างสลายตามวัฏฏ์เวียนพัดผ่าน
ความสุขทุกข์น้อยใหญ่ใคร่ดวงมาน
มิยาวนานข้ามวันผันเปลี่ยนแปลง

เพียงความคิดเวียนวกที่ฟกช้ำ
คอยตอกย้ำทำร้ายคล้ายกลั่นแกล้ง
หากปล่อยวางหมุดลิ่มทิ่มเสียดแทง
จักลบแฝงหม่นค้างให้จางเลือน

อนาคตกังวลไย พาใจเศร้า
สู้เก็บเอาแรงฝัน นั้นเสมือน
จักสำเร็จ แน่วแน่มิแชเชือน
ปลุกจิตเตือนปัจจุบัน...มุ่งหมั่นทำ

ชีวิตคิดมากน้อย...........ไปไย
คิดชอกช้ำหัวใจ............จึ่งช้ำ
คิดสรรค์เสกกว้างไกล....คิดบวก
คิดลบเพียงตอกย้ำ........พ่ายแพ้อ่อนไหว

ใจแบบบางบอบช้ำ........กี่ที
ก็จักพ่ายมิมี..................พลิกฟื้น
แน่นหนักปฐพี...............ยืนหยัด สู้เฮย
จักพลิกจากร้างรื้น.........เพริศแพร้วพราววิถี

Soul Searcher
Inspired to write 25/4/2018

ป.ล. ขออภัยที่ไม่ได้สัมผัสต่อกลอนข้างต้นนะครับ
พอดีแต่งไว้แล้วครับ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เวลาท้อแท้สุดๆ แต่บอกใครไม่ได้ บอกไม่ได้จริงๆ ทำยังไงกันคะ (อ่าน 6804 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 4 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้