เอื้อมคว้าควานทะยานอยากมามากแล้ว
เก็บเพชรสีมณีแก้วพร่างแพรวแสง
สองมือสู้โดดเดี่ยวเต็มเรี่ยวแรง
ฝ่าผ่านแหล่งรกชัฏวิบัติกรรม

เดินตามลู่ผู้ล่าไขว่คว้าฝัน
บนทางนั้นบางคราถลาถลำ
บางครั้งเย็นยะเยียบและเงียบงำ
บางคราวฉ่ำชื่นทั่วทั้งหัวใจ

มณีฉาย

ได้พานพบ-พลัดพราก จากและจบ
เพียงบรรสบบรรสานแล้วผ่านผัน
โชคดีที่แรมร้างลงกลางครัน
ดีกว่าต้องโรมรันจนวันตาย

เมื่อสิ้นพันธสัญญาเวลาเปลี่ยน
ก็ตัดเตียนกรรมกันสะบั้นสาย-
ใยที่คล้องรั้งอยู่ต้องรู้คลาย
ดื้อรั้นรั้งยิ่งร้ายเมื่อกลายกาล

ปลดปล่อยเขา ปล่อยวาง ก่อนบางสิ่ง
ควรค่ายิ่ง ไขว่คว้าจะลาผ่าน
ทิ้งเสียเถิดเศษซากของกากชาน
ปล่อยให้รานป่นลงที่ตรงนั้น

มณีฉาย