อยากจะเขียนกลอนด้วยช่วยตอบกลับ
ต้องนั่งหลับด้วยอ่อนตอนประสาน
นั่งจดจ่อตั้งท่ามาตั้งนาน
จากวันวานยังมิได้ในเรื่องราว

ด้วยอ่อนด้อยน้อยนิดคิดไม่ไหว
แสนเจ็บใจขุ่นข้องเลยมองสาว
หวังจะจุดประกายกลายเรื่องยาว
เจ็บจุดร้าวกว่าก้าวพ้นต้องลนลาน

วอนรุ่นพีมีดีที่มาสอน
ฉันละอ่อนเขียนน้อยมิค่อยไหว
อักษราเลื่อนลอยค่อยทำใจ
กัดฟันได้ตอบกลอนเมื่อตอนเย็น

ค่อยบรรจงเขียนมาดูหน้าเหรอ
กลอนที่เจอพาไกลไม่แลเห็น
กว่าจะได้สักคำนั้นรำเค็ญ
ขอแค่เป็นคนอ่านสำราญทรวง

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๒๖ ก.ย.๖๑