เกิดค่ำเช้าเจ้านี้มีไรบ้าง
แค่เรือนร่างโชกชุ่มทุกขุมขน
ล้างด้วยน้ำอาบอุ่นดุ้นไฟลน
ไห้ระคนมิขาดวาดเท้ามือ

วางตักช้อนป้อนนมห่อห่มผ้า
ปิดเปลือกตาปากงับกล่อมหลับอื่อ
สองคิ้วคมอมยิ้มพริ้มตาปรือ
ครวญครางฮือโพล่งพลันฝันตกใจ

เบาะนวลนอนหมอนป้องแขนสองข้าง
ผ้านุ่มบางคลุมอกปกถึงไหล่
ครอบด้วยมุ้งยุงบินเหลือบริ้นไร
จะตอมไต่ต่อยตอดยากลอดตา

หัดตะแคงคว่ำลงก่งคอหัว
กระเถิบตัวมือไขว่ถีบไปหน้า
คุกเข่าคลานยานนั่งตั้งไข่คา
เกาะฟากฝาป่ายแปะเตาะแตะตาม

เวลาวันผันผ่านกร้านชีวิต
สัมผัสผิดถูกถกวิตกห้าม
ร้อยแปดช้ำลำบากร่วมยากยาม
สำเร็จงามทุกอย่างวางโกฏิกอง

เมื่อเจ้าพรากจากไปมีไรบ้าง
แค่เรือนร่างปกเปล่าซากเศร้าหมอง
หลั่งน้ำหยดรดราดมือถาดรอง
ปลงท้ายท่องกดปุ่มประชุมเพลิง

รพีกาญจน์