คนที่เรารู้จักมักตายก่อน
เป็นเหมือนบทละครตอนสั้นสั้น
เมื่อชีวิตปิดฉากตายจากกัน
เหลือคืนวันเก่าเก่าเหงาเดียวดาย

คนเศร้าคือคนที่มีชีวิตอยู่
คอยรับรู้โลกสีจางเพื่อนห่างหาย
รู้ซึ้งถึงการเกิดแก่เจ็บตาย
จึงอยู่อย่างเรียบง่ายและพอเพียง

 

อย่าซึมเศร้าเหงาใจขอให้รู้
วันนี้อยู่..มั่นคงได้ส่งเสียง
โลกสนุกสุขแสนใช่แอ่นเอียง
ทุกข์ลดเลี่ยง..อย่าลุ้นเดี๊ยวคุ้นเคย

อยู่กับคนสังคมสุขสมนัก
ร้อยคำรัก..วจีเลิศช่วยเปิดเผย
คุยกับคนสนุกชอบคำตอบเลย
และเอื้อนเอ่ย...แต่งกลอนต่อ..อย่างพอใจ



Jannjao

คนที่เรารู้จักมักตายก่อน (ป๋า hort39)
ช่วงละครตอนนี้มีแปไหม
แอบหวังว่าป๋ามิรู้หนูเป็นใคร
มิอยากไปจากป๋ามาบอกที

อย่ารู้จักแปเลยแปข้อร้อง
ใช่ขัดข้องหมองเศร้าจะเฝ้าหนี
แปขออยู่ต่อหน่อยสักร้อยปี
ป๋าคนดีเมตตาอย่ารู้จัก...แปเลย


 

Msp.

อย่าพึ่งรู้จักมะสะแปได้ไหมคะ...