**มิดะ จีดะ**


จากปากคำสาวบนดอย 5 ท่าน ที่ขายบริการอยู่ที่ อ.สุไหงโกลก..
ยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง..เป็นประเพณีของชาวเขาเผ่าอีก้อ..มาแต่นาน


เธอทั้งห้าคนมาขายตัว..เพื่อต้องการชีวิตที่ดีกว่าบนดอยสูง..เธอไม่มีที่ไปและไปไหนไม่ได้..
ไม่มีบัตรประชาชน..คำตอบของเธอ..ในคำถามหนึ่ง…ซึ่งไม่เคยลืมจากการรับรู้..ที่สลดใจ..
ขายตัวได้เงินเอาไปทำอะไร..


ฝากธนาคารไม่ได้..จ่ายค่าคุ้มครองบ้าง..และยังชีพ..
ส่วนหนึ่งนำไปฝากหลวงพ่อที่วัดไว้..เวลาตายจะได้เอาไว้ซื้อโลงใส่ศพ..และเป็นการทำบุญด้วย..


พวกเธอบอกว่า..ชีวิตสาวอีก้อ..สำหรับคนพื้นราบ..มีค่าต่ำกว่าแม่หมูเพียงตัวเดียวซะอีก..
อาจจะมีคนเคยว่าเธอ..หลายปีที่ผ่านไป..ในความรู้สึก..วันนั้นที่เคยบอกและวันนี้ยังอยากจะบอก…
เธอเป็นคนที่มีค่า...มีค่าในความเป็นคน วันนี้ไม่ว่าพวกเธอจะอยู่ภพไหน...ยังมีค่าในความรู้สึกนี้เสมอ..


ปัจจุบันชาวอีก้อ..พัฒนามากแล้ว..ถ้าพูดถึงประเพณี..จีดะ-มิดะ..จะกลายเป็นเรื่องลึกลับประจำเผ่า…
ซึ่งถือเป็นเรื่องบัดสีในปัจจุบัน เราเพียงอยากจะบอกว่า…


ประเพณีของชาวเผ่าเขา..ใช่เรื่องเลวร้าย..เพราะทำด้วยความเปิดเผย…
ต่างจากยุคนี้ ของคนพื้นราบ..มีบ้านเล็ก-บ้านใหญ่..มีหญิงขายบริการ และมีชายขายบริการ..มีชู้รัก มีกิ้ก…
เป็นเพราะโลกเปลี่ยนไป หรือใจคนเปลี่ยน..…


ถ้าว่าประเพณีนั้นบัดสี..แล้วสภาพสังคมในปัจจุบัน..เราจะเรียกว่าอะไร…

   
   ๏ ถิ่นธุรกันดารตำนานเก่า
มีเรื่องเล่าร่ำลืออันอื้อฉาว
บนดอยสูงซ่อนเร้นเป็นเรื่องราว
ผู้หญิงสาวพรหมจรรย์ผ่านพิธี


    ๏ วัยกำดัดรุ่นสาวถึงคราวหวั่น
ต้องฝ่าฟันสัมผัสเรื่องบัดสี
เพราะเป็นกฎอุปเท่ห์ประเพณี
ให้นางพลีความสาวต้องคาวชาย


    ๏ เป็นบทเรียน.จีดะ.คอยสั่งสอน
กามารมณ์มีขั้นตอนไม่เสียหาย
ตำนานผาพรหมจรรย์สละกาย
คือจุดหมายสถานที่นางพลีตน


     ๏ กลางม่านหมอกแมกไม้ในไพรพฤกษ์
ความสำนึกต่อเนื่องประเทืองผล
เป็นเรื่องแปลกคนนอกบอกพิกล
สร้างวังวนเพื่อพร่าคุณค่าสตรี


    ๏ ใช่เรียนรู้สั่งสอนขั้นตอนหญิง
ตำนานจริงก็สอนชายให้สุขี
เชิงสวาทเสน่หาประดามี
ก็บ่งชี้สอนพบประสบการณ์


    ๏ เป็นตำแหน่ง.มิดะ.งามสดสวย
สาวเก็บส่วยพรหมจรรย์หนุ่มฝันหวาน
พอเสียงเปลี่ยน ฟังแปลกนมแตกพาน
บรรลุกาลเรียนเล่ห์เสน่ห์นาง


    ๏ จีดะหนุ่ม.มิดะสาวที่กล่าวถึง
เป็นผู้ซึ่งใจจรดหมดขนาง
ทั้งชีวิตร่วมฉลองเป็นของกลาง
เพียงหยิบวางคลอเคล้าไม่เข้าใคร


   ๏ ผ่านพิธีพลีกายทั้งชายหญิง
รอวันจริงเลือกคู่ดูสดใส
จารีตลาน..สาวกอดร่วมสอดใจ
พิสมัยเป็นคู่ผัวและตัวเมีย


   ๏ เล่าตำนานบัดสีเผ่าอีก้อ
เป็นหัวข้อประเพณีดีหรือเสีย
สมัยใหม่เรื่องคู่ยิ่งดูเพลีย
มิรู้เมียเสียตัวหรือผัวใคร


    ๏ บนความต่างของปากจากสมอง
ในมุมมองพิศวงน่าสงสัย
เรื่องตำนานรู้เห็นที่เป็นใจ
ต่างอะไรกับสมัย..ปัจจุบัน..๚ะ๛   19-7-47

**นางงามตู้กระจก**

    ๏ จากถิ่นฐานบ้านป่าเคยอาศัย
สู่เมืองใหญ่ดิ้นรนเพื่อค้นหา
หลีกหนีความลำเข็ญที่เป็นมา
เพื่อเงินตราทางใหม่จึงใคร่ลอง

   ๏ เจ้านกไพรโผ.ลงจากดงดอย
คิดตามรอยความฝันพลันสนอง
สู่เมืองกรุงศิวิไลซ์ดั่งใจปอง
มาขุดทองลองเขื่องเมืองอมร

    ๏ เดินถนนเห็นรถแล้วหดหู่
จอดกันอยู่เป็นแพแลสลอน
ค่อยค่อยคืบดุจทากที่ยากจร
ร้อนก็ร้อนคิดจะไปหนใดกัน

    ๏ นกไพรจากพฤกษ์พนาราคาต่ำ
สองเท้าย่ำติดตามหาความฝัน
ผ่านเพลาเหนื่อยกายมาหลายวัน
สู้บากบั่นสมัครงานที่ผ่านตา

    ๏ สังคมเมืองอลวนต่างคนอยู่
มิเคยรู้น้ำใจยากใฝ่หา
ต่างดิ้นรนปนเล่ห์ทุกเวลา
เรื่องคุณค่าน้ำใจมิใคร่มี

     ๏ โฉมไม่งามความรู้ก็ดูต่ำ
ตัดใจจำสัมผัสความบัดสี
เลือกไม่ได้โผ.ลงดงโลกีย์
เอาร่างพลีสนองค่าเงินตราชาย

    ๏ เป็นหมอนวดอวดร่างในอ่างน้ำ
เขาขย้ำโหมขยี้ศักดิ์ศรีหาย
ร่างอาภัพชอกช้ำสิ้นคำอาย
เอาเรือนกายเป็นเป้าให้เล้าโลม

    ๏ น้ำตาร่วงเอ่อนองริมสองแก้ม
ยามแต่งแต้มเพิ่มสินประทินโฉม
ต้องแต่งล่อต่อเขาเข้าตะโบม
ถ้าทรุดโทรมเห็นเบื่อคงเหลือทน

    ๏ คล้ายดั่งผักดั่งปลาเขามาเลือก
เงินดั่งเชือกผูกมัดเพราะขัดสน
ใครจะเห็นคุณค่ารู้ว่าคน
สู้ดิ้นรนเพื่อท้องที่ต้องกิน

    ๏ เป็นสมันในอ่างสิ้นทางเปลี่ยน
ชายวนเวียนผลัดพบมิจบสิ้น
เปลี่ยนสามีตีตราเป็นอาจินต์
รอยมลทินคราบชั่วติดตัวตาย

    ๏ เพลาผ่านนานมาหมดค่าสาว
เปรอะคราบคาวทรุดโทรมเพราะโหมขาย
ณ.ที่นี้ความสดหมดทั้งกาย
ต้องโยกย้ายเปลี่ยนตู้ดูลำเข็ญ

     ๏ วัฏจักรนางงามตู้กระจก
ในหัวอกหม่นหมองใครมองเห็น
หวังลืมตาอ้าปากคงยากเย็น
ความจำเป็นมีทั่วครอบครัวตน

    ๏ พ่อและแม่แก่ชราต้องหาเลี้ยง
มิอาจเลี่ยงหลบผลัดแม้ขัดสน
น้องเล็กเล็กเรียงรายอีกหลายคน
น้ำตาหล่นทุกครายามหากิน

    ๏ ใครใครชมเอ็นดูเหมือนชู้ผ่าน
ลิ้มความหวานดั่งหมายคลายถวิล
หมุนเวียนผลัดผ่านมาเป็นอาจินต์
ค่าเพียงดินผ่านชายเพียงหมายเงิน

    ๏ นั่งมองผ่านกระจกหัวอกเศร้า
บางครั้งเหงาคิดรักก็จักเขิน
จะมีใครหมายปองมิมองเมิน
ช้ำเหลือเกินเรื่องคู่กับผู้คน

    ๏ เปรียบดอกไม้ริมวิถียังดีกว่า
ยังมีค่าใช้ประดับกับถนน
ชีวิตหญิงรันทดเฝ้าอดทน
ค่าของตนกับดอกไม้ยังไกลกัน

    ๏ บริการปลดเปลื้องเรื่องความใคร่
พลั้งเผลอไปติดโรคต้องโศกศัลย์
ติดเชื้อร้ายประทุษหยุดชีวัน
ชีวิตสั้นนับถอยคอยเวลา

    ๏ เจ้านกไพรหมดท่าน้ำตาล่วง
สำนึกห่วงคนบนดอยจะคอยหา
มิอาจอยู่ดูแลพ่อแม่ชรา
อนิจจาใครลิขิตชีวิตเรา

     ๏ นี่น่ะหรือชีวิตคนอยู่บนโลก
ทางสายโศกมิสดใสดั่งใครเขา
หมายความชื่นสุขสันต์มาบรรเทา
เหมือนหาเงาเข็มร่วงในห้วงชล

    ๏ จิตมนุษย์สุดลึกเกินนึกนัก
มันยอกยักแยกยอนย้อนฉงน
เหมือนรากไม้งอกรกดูวกวน
เปรียบใจคนสัปดนวกวนเวียน

    ๏ ชีวิตของนางงามตู้กระจก
สกปรกคนเดียดกระเบียดกระเสียร
คราบโลกีย์คลุ้งฉาวคาวจนเอียน
มิอาจเปลี่ยนคำประณามนางงามคาว

    ๏ ใครจะรู้จะเป็นผู้เห็นค่า
ผู้หญิงหากินกามขายความสาว
ชีพมลายปลดเปลื้องจบเรื่องราว
แม้ถึงคราวจบสิ้นก็ยินดี

    ๏ รับจดหมายคำฝากมาจากแม่
พ่อที่แก่ป่วยมากน่าจากหนี
คงไม่นานยากอยู่มาดูที
โอกาสมีชั่วครู่มาดูใจ

    ๏ เคราะห์กระหน่ำกรรมซ้อนถึงตอนเศร้า
โรครบเร้ารุมจับเกินรับไหว
ทางบ้านมีเรื่องร้อนต้องจรไป
และคงไม่กลับมาขายค่าคน

    ๏ เก็บสมบัติพัสถานออกขานขาย
คนใกล้ตายลำบากยุ่งยากขน
ขอเหลือเพียงคราบชั่วติดตัวตน
กลับขึ้นบนดอยสงบหลบจากกรุง

    ๏ เตรียมข้าวของหยูกยาเสื้อผ้าฝาก
หมากแห้งตากปลาเค็มใส่เต็มถุง
ของกำนัลฝากน้าพี่ป้าลุง
ทั้งน้องนุ่งแม่พ่อรอกลับคืน

    ๏ ต้องลาแล้วเมืองกรุงมุ่งสู่ป่า
หลั่งน้ำตาคลาไคลใจสะอื้น
ขายศักดิ์ศรีเจ็บจำต้องกล้ำกลืน
และขมขื่นชีวิตต้องปลิดปลง

    ๏ นั่งรถไฟยาวนานกลับบ้านเก่า
เบื้องหลังเศร้าเบื้องหน้ายิ่งพาหลง
จะอยู่ได้นานไหมใจพะวง
อาการทรงกับทรุดมิหยุดรอ

    ๏ ตามผิวกายแผลพุปะทุหนอง
นัยน์ตาหมองแววซ่อนวิงวอนขอ
เป็นโรคเอดส์ระกำก็ช้ำพอ
อย่าได้ล้อท้ออายเพราะสายตา

     ๏ สุดปลายทางรถไฟยังไกลบ้าน
ต้องโดยสารรถไปเข้าในป่า
ละจากรถซมซานผ่านพนา
ใช้เวลาจึ่งคล้อยลุดอยบน..// ภาคแรก //

      ๏ คะนึงครวญชวนสลดทุกบทบาท
ลิ้มรสชาติรันทดสลดผล
สิ่งสุดท้ายได้รับสำหรับตน
คือทุกข์ทนยลแค่กระแสกรรม

     ๏ จะโทษดินโทษฟ้าก็หาไม่
โทษหัวใจไม่รักดีที่ถลำ
เข้าบ่วงทุกข์เคล้าคละเป็นประจำ
จนต้อยต่ำหมดค่ามิว่าใคร

     ๏ รถยังวิ่งเดินหน้าน้ำตาเปื้อน
มันวิ่งเคลื่อนตามรางที่วางให้
แต่ชีวิตสิ้นรางสิ้นทางไป
จะมีใครเวทนาหันมามอง

     ๏ ถึงจุดหมายสถานีที่สุดท้าย
ต้องตะกายแรงหญิงยกสิ่งของ
มิมีใครคอยขยับเข้ารับรอง
ชายตามองทำแสดงแล้วแกล้งเมิน

    ๏ กะเล่อกะล่าแถวหน้าสถานี
มองไม่มีรถเข้าสู่เขาเขิน
ละล้าละลังชีวิตคิดจะเดิน
ก็เหลือเกินเดินย่ำจะลำเค็ญ

     ๏ หารถเหมาตัดใจรีบไปก่อน
ต้องคอยซ่อนแผลไว้มิให้เห็น
กว่าจะถึงตีนดอยคงคล้อยเย็น
จะทันเห็นหน้าพ่อไหมหนอเรา

     ๏ จากไปนานบ้านเมืองประเทืองผล
ทุกแห่งหนถนนสร้างเชื่อมทางเขา
ป่ารกชัฏเคยเคียงกลับเกลี้ยงเกลา
ผู้ใดเผาพลิกป่าเป็นนคร

     ๏ คนชั่วตัดทำลายแอบขายป่า
ยังเชิดหน้าคร่อมตอ คอสลอน
ฯพณฯท่านหน้าหนามิอาทร
ใครจะค่อนฉ้อฉลมิสนใจ

     ๏ เป็นเพียงคนธรรมดาใกล้ลาโลก
สิ้นทุกข์โศกหมดลงอสงไขย
มิเคยคิดวกเวียนเบียดเบียนใคร
แต่ยังไกลคำว่าข้าก็คน

     ๏ มองผู้สาวละอ่อนตอนกำดัด
จิตประหวัดห่วงหาน่าฉงน
อธิษฐานอย่าคอยย้อนรอยตน
หลีกให้พ้นถนนบาปตราบนิรันดร์

     ๏ ถึงเชิงดอยสิ้นถนนรถยนต์วิ่ง
รถจอดนิ่งคนสลดหมดความฝัน
ผีกลับหลุมแพ้แสงแห่งตะวัน
เราเช่นกันกลับดอยมาคอยตาย

     ๏ สังขารกร่อนอ่อนเพลียละเหี่ยโหม
ร่างทรุดโทรมโรครั้งกำลังหาย
พะรุงพะรังเดินอ่วมเหงื่อท่วมกาย
มองจุดหมายขาสั่นประหวั่นใจ

    ๏ ตะวันรอนอ่อนมัวสลัวแสง
คนสิ้นแรงก้าวขาน้ำตาไหล
หนทางชันลำบากยังยากไกล
ต้องเดินไปใจมั่นกลั้นน้ำตา

     ๏ เจ้านกไพรขมขื่นคิดคืนคอน
จะหวนย้อนรังเก่าบินเข้าหา
ปีกพิการกระพือยื้อเวลา
สุดอ่อนล้ายังฝืนจะคืนรัง

     ๏ กระเซอะกระเซิงเดินย่ำจนค่ำมืด
เดินจนหืดขึ้นคอรอความหวัง
มีสักคนผ่านด้วยช่วยประทัง
พาไปยังกระท่อมน้อยที่จากมา

     ๏ แสงกระจ่างจันทร์ส่องลงต้องร่าง
สิ้นแรงย่างเยื้องกรายจะไปหา
ทรุดลงนั่งร้องไห้ในพนา
หมดปัญญาเหนื่อยเกินจะเดินไป

     ๏ พื้นสะเทือนเสียงสะท้อนย้อนเข้าหู
ยินเสียงรู้เหมือนม้าวิ่งมาใกล้
ตะโกนก้องร้องลั่นสนั่นไพร
กระโจนไปไม้มือกระพือวน

     ๏ ชะงักงันพระนั่งบนหลังม้า
มองสีกาด้วยจิตคิดฉงน
ร้องถามว่าเจ้านี้ผีหรือคน
ใยพิกลป่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

     ๏ จะไปไหนเส้นทางระหว่างป่า
หรือค้นหาอะไรสิ่งใดหาย
เดินในป่าทุกข์ยากลำบากกาย
จงขยายบอกเล่าเรื่องเจ้ามา

     ๏ ยกสองมือขึ้นพนมแล้วก้มกราบ
ลำดับภาพเล่าหวนกลับครวญหา
ถึงพ่อเฒ่าเจ็บไข้วัยชรา
ขอเห็นหน้าครั้งสุดท้ายก่อนสายไป

     ๏ พระคุณเจ้ากล่าวว่าสีกาเอ๋ย
กรรมแล้วเอยเราจะแจ้งแถลงไข
พ่อของเจ้าทิ้งถิ่นเพิ่งสิ้นใจ
เมื่อยามใกล้พลบค่ำย่ำระฆัง

     ๏ สิ้นเสียงสุดดุจสิ้นทั้งวิญญาณ์
หลั่งน้ำตาโศกสลดเพราะหมดหวัง
พ่อสิ้นลมลงแล้วละล้าละลัง
ทิ้งคนหลังดูใจไปไม่ทัน

     ๏ พระคุณเจ้าร้องสั่งให้รั้งอยู่
จะหาผู้ช่วยไปจากไพรสัณฑ์
สั่งสิ้นเสียงขยับม้าลับตาพลัน
เสียงสนั่นม้าวิ่งดั่งทิ้งนาง

    ๏ เย็นยะเยือกเจ็บแปลบลมแนบหนาว
กายร้อนผ่าวไข้รุมเข้าสุมร่าง
นัยน์ตาจ้องเพ่งพิศหลงทิศทาง
สรรพางค์ปวดร้าวเกินกล่าวคำ

     ๏ ระลึกภาพนางงามนั่งตามตู้
ลำดับผู้คนผ่านเคยขานขำ
ลำดับชายเคยค้าขาประจำ
บ่นพึมพำพร่ำเปรอะถ้อยเลอะเลือน

        ๏ น้ำตาหลั่งไหลย้อยอุ่นรอยแก้ม
รอยยิ้มแกมแซมสลดประชดเหมือน
รู้สัญญาความตายใกล้มาเยือน
สัญญาณเตือนว่าชีวิตจะปลิดปลง

     ๏ คิดถึงพ่อรอลูกจะไปหา
ถึงเวลาตามไปคงไม่หลง
คิดถึงญาติพี่น้องร่วมเผ่าพงศ์
แล้วล้มลงสิ้นสายลมหายใจ

     ๏ อนิจจาใครลิขิตชีวิตเศร้า
ใครจะเอาเหตุผลมาแก้ไข
ทุกเรื่องราวลำเข็ญที่เป็นไป
พรหมหรือใครเนรมิตขีดให้เดิน

     ๏ หนึ่งชีวิตจบสิ้นโอบดินสอน
อุทาหรณ์สอนเราจากเขาเขิน
ดำรงชีพดีชั่วอย่ามัวเพลิน
ค่อยค่อยเดินมั่นคงอย่าหลงทาง

     ๏ บทสุดท้ายนางงามตู้กระจก
มิใช่ยกคนยากมาถากถาง
หยิบประเด็นเห็นค่าจับมาวาง
เพียงจะสร้างแนวให้สอนใจกัน..๚ะ๛   //จบ//

 วันนั้น วันนี้ และวันพรุ่งนี้ จะมีได้เพราะ..เธอ..

       ** นิยายรักขาดตอน **

    ๏ ยังจดจำคำเคย เอ่ยรักฉัน
สารพันวิงวอนจนอ่อนไหว
ผ่านเวลาคนดีก็หนีไป
ทิ้งฉันไว้โดดเดี่ยวเพียงลำพัง


    ๏ เสียงกระซิบข้างหูเคยแว่วหวาน
อดีตกาลผ่านพ้นเรื่องหนหลัง
คำรักที่เคยแผ่วมิแว่วดัง
เธอทำลายความหวัง เหมือนดั่งนิยาย


    ๏ จงพินิจคิดดูให้รู้รัก
แรกรู้จักสืบสานแล้วผ่านหาย
น่าสงสารเริ่มรักตะเกียกตะกาย
บทสรุปส่งท้าย ทางใครทางมัน


    ๏ ถ้าขอได้วิงวอนขอพรพระ
ดลหัวใจทุกขณะ จงหยุดฝัน
ขอเวลาแห่งรักหยุดสักวัน
สิ้นสุดสายสัมพันธ์ ที่ทรมาน


    ๏ นิยายรักขาดตอนต่อไม่ติด
หัวใจเธออำมหิตสิ้นสงสาร
ขอบคุณเสี้ยวหนึ่งใจเคยให้ทาน
รสรักผ่านรู้ฤทธิ์จำติดใจ


    ๏ จบนิยายรักขาดตอนวิงวอนว่า
จงศรัทธาความรักอย่าผลักไส
ค่าของรักสูงยิ่งเหนือสิ่งใด
และมิใช่ ความต้องการ แค่ผ่านเอย..๚ะ๛
 

ศิลปะในการใช้ชีวิตคู่ ต้องใช้เหตุ ใช้ผล ว่าได้ เถียงได้..
แต่พยายาม อย่าให้มีเสียง ลอดไรฟันออกมา..

              ** แม่ศรีเรือน **
 
   ๏ เสียงเขาสั่งดังมาก้มหน้ารับ
เร่งขยับเก็บของแล้วร้อง จ๋า
ถูบ้านเสร็จพับผ้าแล้วนะแก้วตา
จะรีบมาทำกับข้าวให้เจ้ากิน

   ๏ ใช่เกรงขามความรักรู้จักผ่อน
จะกินนอนใช้ศาสตร์อย่าขาดศิลป์
อยู่ร่วมกันหรรษาเป็นอาจินต์
เสียงสั่งสิ้นเสแสร้งแสดงตาม

   ๏ สั่งเพียงคำทำแกงเขียวหวานไก่
พี่เกรงใจวาจามิกล้าถาม
ไข้หวัดนกระบาดยังตะกลาม
แม้ครั่นคร้ามแย้งพธูกลัวหูยาน

   ๏ ไปตลาดจับจ้องซื้อของสด
ผักทั้งหมดสดตลอดต้องปลอดสาร
เลือกเนื้อไก่เจ้าประจำอย่างชำนาญ
แล้วซมซานรีบขยับกลับเรือนเรา

   ๏ ทั้งมะพร้าวเครื่องปรุงพะรุงพะรัง
ก็แค่หวังถูกใจงามเฉลา
ถึงเรือนย่องใช้เสียงเพียงเบาเบา
รบกวนเขาหวาดเสียวประเดี๋ยวซวย

   ๏ โถแม่คุณนอนสบายน้ำลายยืด
เสียงกรนครืด โฉมตรูยังดูสวย
ย่องเข้าครัวยิ้มขำท่าสำรวย
เขามิช่วยก็ไม่ลุ้นจะจุนเจือ

    ๏ คั้นกะทิแยกแยะหัวและหาง
เอาไก่ล้างเลาะกระดูกอย่าให้เหลือ
ค่อยค่อยแล่แช่น้ำส้มผสมเกลือ
แกงแล้วเนื้อนุ่มขาวสิ้นคาวคลอ

   ๏ หยิบครกวาง คว้าสากลำบากแล้ว
เสียงจะแว่วกวนใจเจ้าไหมหนอ
เอาผ้ารองครกตั้งมิรั้งรอ
ตอนตำขอเบาเบาก่อนอันตราย

   ๏ ลูกผักชีคั่วไฟอ่อนตำก่อนหน้า
ลูกยี่หราตะไคร้ตำละเอียดหาย
ผิวมะกรูดกะปิ-ข่าตำเกือบตาย
ส่วนแม่คุณนอนสบายกรนอย่างเดียว

    ๏ หอมห้าหัวกระเทียมสองเคยทำรู้
พริกขี้หนูไม่ค่อยเผ็ดเม็ดสีเขียว
รากผักชีสองช้อนโต๊ะอย่าลืมเชียว
อ้อ ประเดี๋ยวพริกไทยลืมไปเรา

  ๏ สักสิบเม็ดเสร็จผสมงมกระหน่ำ
ตำตำตำนึกแต่ใบหน้าเขา
เสียงออกดังเนื้อเย็นไม่เห็นเงา
ถ้าโดนเผาจะฟื้นตื่นไหมเธอ

   ๏ คงเพราะกรรมทำไว้แต่ปางก่อน
เอาแต่นอนบังอรนอนเสมอ
บุญหรือกรรมบรรจบให้พบเจอ
แต่ก็เผลอรักและยอมถนอมใจ

   ๏ ตำน้ำพริกได้ที่พอดีแล้ว
นึกถึงแนวปรุงแกงแสดงไหว
หัวกะทิแบ่งกึ่งเอาตั้งไฟ
แล้วเคี่ยวให้แตกมันเป็นขั้นตอน

   ๏ เอาน้ำพริกลงผัดกลิ่นจัดฉุน
ปลุกแม่คุณเดินเซเร่มาสอน
ท้าวสะเอวยุ่งยากแม่ปากบอน
ต้องวิงวอนเสียงระห้อยแม่ถอยไป

   ๏ น้ำตาลปิ๊บหนึ่งช้อนควรอ่อนหวาน
พอประมาณหวานปะแล่มแหลมมิไหว
ใบมะกรูดน้ำปลาปรุงตามใจ
แล้วเอาไก่ลงผัดต้องหัดจำ

   ๏ หางกะทิคั้นแบ่งแจงไว้เผื่อ
พร้อมมะเขือใส่ตามนะงามขำ
ฝาปิดไว้กันมะเขือเนื้อจะดำ
พอเดือดซ้ำได้ที่แล้วนะแก้วตา

   ๏ หัวกะทิอีกกึ่งพึงต้องใส่
ราดหน้าไปโรยอีกทีพริกชี้ฟ้า
แล้วอย่าลืมต้องใส่ใบโหระพา
ตามตำราเชิญยุพินกินแล้วนอน

    ๏ สอนหูซ้ายทะลุออกหูขวา
เหนื่อยระอาแม่ศรีเรือนเกลื่อนคำสอน
นึกข้างในใจสยบพบบังอร
ขืนยอกย้อนออกเสียงคงเสี่ยงตาย..๚ะ๛   

มิเจอะเจอ..ห่วงใยพาลใฝ่หา
ทุกข์คณาดวงจิตยามคิดถึง
เหมือนลอยเคว้งถลำเพ้อรำพึง
สุขครั้งหนึ่งช้ำร้อยเฝ้าคอยครา

พี่รอยืนคืนค่ำแสงย่ำแล้ว
ไร้น้องแก้วที่เพ้อละเมอหา
ภาพนงคราญรานรุกทุกเวลา
ไฟเผาฆ่าร้อนเร่าเกินเข้าใจ

Jannjao

ให้พักอย่างเต็มใจ แม้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด..

                ศาลาพักคน

   ๏ หมื่นคนผ่านพักพบแล้วหลบหาย
บ้างทิ้งสายน้ำตาเปื้อนหน้าฉัน
บ้างฝากคำรังเกียจเบียดเบียนกัน
บ้างเติมฝัน บ้างเขลา บ้างเข้าใจ

   ๏ เหมือนศาลาริมทางข้างถนน
รับผู้คนแปลกหน้าเข้าอาศัย
เพลาล่วงเนิ่นนานที่ผ่านไป
มันทำให้ชินชาไร้อารมณ์

    ๏ ไม่มีเจ็บเก็บหมดทุกบทบาท
ยอมดั่งทาสคอยรับการทับถม
ทุ่มเทมาเจ็บช้ำหรือคำชม
มันสิ้นคมหมดค่าไม่อาวรณ์

    ๏ เมื่อผุพังสิ้นค่าศาลาร้าง
อยู่ริมทางมองเป็นอนุสรณ์
สิ้นถ้อยคำถกเถียงเลิกเกี่ยงงอน
เมื่อผุกร่อนสิ้นลมก็ล้มกอง

    ๏ หมดสิ้นความเสียใจสิ่งใดอีก
ขอหลบหลีกโลกเก่าที่เศร้าหมอง
มิแต่งเสริมเติมค่าให้น่ามอง
เลิกหมายปองน้ำใจผู้ใดเอย..๚ะ๛   

รอยเท้าบนผืนทราย กับ ความทรงจำที่หล่นหายบนทรายเปียก

               **ทะเล จันทร์**

    ๏ ภาพบุหลันปวดร้าวทุกคราวเห็น
สายลมเย็นแผ่วหมายผิวกายหนาว
ณ ราตรีมิเคยเลือน เดือนสกาว
เห็นเรื่องราวเคยกลบฝังริมฝั่งชล

     ๏ งามทิวคลื่นซัดโถมกลับโหมฝั่ง
มาหยุดยั้งแผ่วหายเมื่อปลายหน
เหลือคราบฟองฟ่องฟูอยู่ข้างบน
ซบเงาสนทาบกลืนกับผืนทราย

     ๏ โอบถนอมคู่เคล้าจูบเย้าหยอก
กระซิบบอกความนัยที่ใจหมาย
หอมละมุนเนื้อนางสรรพางค์กาย
สวาทสายเสน่ห์เยือนมิเลือนราง

     ๏ กระเซ็นย้อยฝอยคลื่นระรื่นเล่น
ต้องเนื้อเย็นเปียกนองประคองร่าง
แนบไออุ่นแบ่งเผื่อเพื่อเนื้อนาง
จนหนาวสร่างร้อนนัยหัวใจแทน

     ๏ ซบร่างก่ายชายหาดคลื่นสาดใส่
ศศิไล้อายอางขนางแถน
ลำนำรักชื่นชมไร้พรมแดน
ดั่งเมืองแมนแดนสรวงในทรวงซน

     ๏ เพลาผ่านนานไปหัวใจห่าง
สวาทจางร้างรสกำหนดผล
เสน่หากลบฝังริมฝั่งชล
เหลือเพียงคนเปล่าเปลี่ยวเดินเดียวดาย

     ๏ จันทร์ดวงเก่าฟ้าเดิมกับคนเหงา
เพื่อนคือเงาส่วนตนอีกคนหาย
เมื่อสิ้นรักแรมร้างคนข้างกาย
ยากจะมีความหมายในอารมณ์

     ๏ ทะเลจันทร์ฝันหมดก็ลดค่า
ย้อนกลับมามองภาพความสุขสม
อธิษฐานผ่านฟ้าน้ำตาพรม
ความขื่นขมห่างเหทะเล จันทร์ ๚ะ๛   

สุขโศก โลกเศร้า เหงา หัวเราะ..ก็เพราะเป็นมนุษย์ที่ไม่ตายด้าน..

    ๏ นกเคล้าคู่ยามพลบบนคบไม้
มองผ่านไปอิจฉามิอยากเห็น
อยู่เดียวดายตัวตนคือคนเป็น
สุดลำเค็ญน่าอนาถคู่ขาดแคลน

    ๏ เจ็บที่เห็นเธอกุมมือคนอื่น
ต้องสะอื้นอึดอัดกัดฟันแน่น
แต่ต้องฝืนส่งยิ้มไปให้แทน
ยิ้มเย็นแบบแค่นแค่นแทนน้ำตา

   ๏ อธิบายความรู้สึกมันลึกล้ำ
มันเจ็บช้ำยากเขียนเป็นภาษา
ฉันจดจำทุกสิ่งเธอให้มา
มิตัดพ้อเจรจา ไม่ว่าอะไร

     ๏ เป็นคนหมดความสำคัญเมื่อวันผ่าน
 เวลาของความหวานถูกผลักไส
จากกันแล้วเปล่าประโยชน์ไม่โกรธใคร
แล้วจะทำสังฆทานให้คนใจลวง

     ๏ เลิกกันด้วยน้ำตาต้องลาแล้ว
ไม่ต้องพูดเสียงแผ่วตะขิดตะขวง
ภาพที่เห็นเหมือนมีดกรีดกลางทรวง
คนต่อไปห้ามควงมาร่ำลา ะ๛

ฉันเป็นทุกสิ่งได้เพื่อเธอ ถ้าเธอ..อยากให้เป็น..

    .  **ปลาทอง**

   ๏ สายธารรักเย็นเฉียบอันเงียบเหงา
ปลาโง่เขลาแหวกว่ายไม่หน่ายหนี
เธอรู้ไหมจากกันมานานปี
กี่ร้อยหมื่นนาทียังมีเธอ

   ๏ ฉันอาจเหมือนปลาทองในบางเรื่อง
ทำตัวเชื่องสวยงามอยู่เสมอ
ทุกเรื่องราวผ่านพ้นที่ได้เจอ
ฉันอาจเผลอลืมได้ตลอดมา

   ๏ แต่เรื่องเกี่ยวกับเธอทุกทุกอย่าง
ถึงอยู่ห่างเหมือนคนละฟากฟ้า
แม้ต้องกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา
จำได้ตลอดมาชั่วนาตาปี

   ๏ หลงน้ำครำมีเงาพระจันทร์ฉาย
ก็ต้องว่ายจนจบไม่หลบหนี
รู้ว่าพลาดอาจหมดสิ้นชีวี
แต่เวลาคงไม่มีให้หนีเธอ 

   ๏ อยากให้ความจำสั้นเหมือนปลาทอง
เมื่อเคยมองแล้วลืมได้เสมอ
ลบทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เจอ
เอาแต่ทำปากเผยอบ่นพึมพำ

   ๏ ทั้งรูปไม่ต้องจำรวมคำกล่าว
ลืมเรื่องราวแบบปลาช่างน่าขำ
รักสิ้นสิทธิ์คิดน้อยไม่คอยจำ
แม้เจ็บช้ำชินชาเป็นปลาเอย ๚ะ๛