ยามนิศาฟ้าหม่นดลใจเศร้า
วิเวกเหงาเป็นเพื่อนเยือนเสมอ
เจ็บตรงจิตตรงใจมิได้เจอ
เริ่มก่อเพ้อเพียงพร่ำและคร่ำครวญ

โอ้อุระระอุเพราะเรื่องรัก
โอ้หน่วงหนักไหวหวั่นและปั่นป่วน
หวังกุศลสร้างรื่นให้ชื่นชวน
หลอมรักล้วนเสน่หาอาณาใจ

สิริวตี

รับรู้รับรู้และรู้สึก
ในความคิดนึกสม่ำเสมอ
แม้อาจอยู่ไกลมิได้เจอ
ยังเฝ้าละเมอทุกวันไป

คราห่างหายหน้าอย่าว่าแกล้ง
โรคภัยสำแดงจนแสบไส้
บางครั้งงานหนักยากหักใจ
เสร็จงานเมื่อใดก็กลับคืน

กลับจากบ้านเรือนและเหย้ารัก
ทิ้งความหน่วงหนักให้เป็นอื่น
รอชุบชีวาพาใจชื้น
รดต้นรักฟื้นให้ดอกงาม

คิดถึงคิดถึงพึงจำไว้
อยู่ไกลเมื่อใดไม่ต้องถาม
ฝากทุกคำหอมน้อมติดตาม
ในทุกโมงยามความคะนึง

สิริวตี

เบื่อคนบ่น อีกคนบ่น อีกคนเบื่อ
พูดพร่ำเพรื่อ มาโน่นแต่หนหลัง
เอาไงก็ไม่เอาเหงาจีรัง
คล้ายคลุมเครือเพ้อคลั่งบ้างร้าย-ดี

เห็นคร่ำครวญหวนไห้ไม่จบสิ้น
รักแหว่งวิ่นวายลง...สงสารพี่
อย่าทนท้อทรมานนานหลายปี
ทางออกมีทำเลยไว...ไปตายซะ..!?

 

ถอดหัวโขนโยนคลองตรองตระหนัก
อย่ายึดหลักตรงนั้น...นั่นหน้าที่
เวลาว่างวนเวียนเขียนวลี
คอยแอบส่องน้องพี่ทั้งสี่ลาน

อยู่ที่ไหนรักนั่นฉันขอกล่าว
พบเรื่องราวมากมายมากรายผ่าน
เป็นมือปราบดาบเถื่อนเหมือนเต่าคลาน
หรือแม่บ้านคราวยายไม่สำคัญ

ขึ้นอยู่กับหัวใจไร้จุดหมาย
ร่ำรินร่ายหยอกแหย่แค่เพ้อฝัน
อาจไม่เพียบเรียบร้อยถ้อยจำนรรจ์
ถิ่นฐานฉัน...สาวชัยศรีธิดาไพร

ดิน
 

หน่อมแน้มเหน่อเด๋อด๋าทาแป้งฝุ่น
ใจวัยรุ่นเริงร่า...ถ้าไม่ฉิว
ทั้งกินนอนสอนง่ายสบาย..ชิว
นั่งตาหลิ่วเบิ่งชายหาไหล่ซบ

อยู่กลางดงพงไพรหัวใจป่วย
ใช่สำรวยเรือนร่าง...หุ่นอย่างกบ..(ง่ะ)
ตะวันแลงแสงรอนก่อนชิงพลบ
แม่เรียกหลบเข้าห้องจ้องเอ็ดอึง

เหตุเพราะแม่แน่เชียวจนเดี๋ยวนี้
ไร้ชาตรีหวานหวามตามหวงหึง
ประตูใจเปิดอ้าเชิญมาทึ้ง
ก่อนจะถึงแปดสิบ...รีบจีบซะ

ธิดาไพร

แม่เลิกหวงแย้ว