กัญชาโชย
๏ ลมดึกพัดลัดฟ้าเทียวมาท่อง
นกเค้าร้องครวญเรียกเสียงเพรียกสนาน
สายลมโบกช่อใบดอกไม้บาน
หนาวแหวกม่านคลอเมียง..ริมระเบียงนา
๏ มุงจากกระท่อมรูทั่วคอยยั่วฝน
พลอยจำนนเพลินนั่นแดนสวรรค์ป่า
หลายร้อนหนาวที่นี้ยังปรีดา
อยู่ตามประสาอดสู.. “ผู้ เ ฒ่ า ช้ อ ย”
๏ นอนไม่หลับดึกล่วงร้าวทรวงรุ่ม
น้ำค้างจุมพิตจินต์ฟ้อนระรินฝอย
หลังคารั่วหยดเรียงฉ่ำเคียงพลอย
แสงดาวชม้อยลอดมา..ควานหาไฟ
๏ แล้วจุดตะเกียงเอียงพิงนั่งอิงเสา
ลมโชยเย้าเหมือนหยอกอีกระลอกใหญ่
จิบน้ำแค่ชุ่มคอรออำไพ
หยิบใบไม้แก้มัด..พลางจัดระเรียง
๏ เพลงแสงแขผ่องคราวพราวลมแผ่ว
แ ว่ ว ก อ ไ ผ่ ยินพ้อสีประนอเสียง
อ้อออดนิ่มครวญนุ่มชุ่มสำเนียง
กัญชาเขียงมีดคอย..หั่นประดอยคัด
๏ บ้องไม้ไผ่แวมพร่างที่ข้างฝา
ได้เวลาไฟลามเผาความสงัด
ด้วยแรงอยากปากสั่นควันโชยลัด
สามบ้องซัดหายสั่น..ควันโชยลม
๏ ปล่อยลอยคว้างกลางฟ้ากลิ่นครากรุ่น
ร้าวทรวงมุ่นคลายหมางสุขกระจ่างสม
นวลแสงแรกแทรกฉายเวี่ยปรายพรม
เพียงเสพฉมกัญชา..เ พ ลิ น สุ ข า ว ดี
๏ เหมือนอิ่มเปรมเอมหวามรื่นชื่นหวาม
ยากจักปรามยิ้มเปล่งเฒ่าละเลงถี่
เดินหลงขวากติดควันจั่นอเวจี
กัญชาโชยโปรยคลี่..นรกภูมิครวญ๚ะ๛
คอนพูธน®
